Berichten over integratie

Ze hadden niet mijn kleur. Honderd paar ogen staarden mij aan. Honderd gezichten met één dezelfde kleur. Met neergeslagen ogen ging ik achterin zitten. Niemand die lachte of een hand gaf. Wie zouden ze denken dat ik ben? Een informant van de overheid of een blanke terrorist? Ik glimlachte maar eens vriendelijk.

Eind vorige jaar publiceerde Gert-Jan Segers zijn pamflet De verloren zoon. Aan de hand van de bekende Bijbelse parabel schetst Segers zijn ideale samenleving. Voor mij grotendeels een herkenbaar CU-geluid, alleen het conservatieve frame van de ‘verweesde samenleving’ past niet bij onze partij.

Ik maak me zorgen om Forum voor Democratie. Afgelopen weekend hield die partij haar congres. Frisse jeugdige heren en dames, een zeer goedgevulde zaal, met op-het-randje-van-onfrisse ideeën.

Vrijheid van onderwijs is ons als christenen dierbaar. Steeds meer komt dit recht onder druk te staan door de misstanden in het islamitisch onderwijs.  Elke keer als het islamitisch onderwijs in de problemen komt, wordt er gelijk discussie gevoerd over het inperken van de onderwijsvrijheid. De seculiere mens heeft eenmaal geen religieuze antenne en heeft onvoldoende vermogen om het onderscheid te maken tussen wat christelijk en wat islamitisch is. De politiek moet zich echter expliciet richten op de islamscholen in plaats van op religieus onderwijs in het algemeen.

De TU Eindhoven heeft een vrouwenquotum vastgesteld voor hoogleraren. Eerlijk gezegd had ik het nooit zo op vrouwenquota. Het heeft iets sneus over zich. Vrouwen kunnen het blijkbaar zelf niet, en hebben hulp nodig. Maar blijkbaar zijn quota nog steeds nodig om diversiteit voor elkaar te krijgen. Hoe is het bij de ChristenUnie eigenlijk gesteld met discriminatie en diversiteit?

De opkomst van de immigranten uit de islamitische landen is een van de belangrijke reden van de polarisatie in de samenleving en is ook een voedingsbodem voor de opkomst van rechts-radicalen en als reactie daarop links-radicalen. De politieke wil om een grondige en serieuze verandering te brengen in het immigratiebeleid is tot op heden uitgebleven. Dat heeft te maken met de politieke luiheid en het ontbreken van daadkracht.

'We moeten ons niet laten meeslepen in ‘een wereldbeeld van strijd’. Dat is levensgevaarlijk.' Deze hartekreet werd door het Nederlands Dagblad op 3 juni overgenomen. Maar in zijn strijd voor de rechtsstaat verliest Stefan Paas zich in eenzijdigheid, betoogt WI-directeur Wouter Beekers. 'Daarmee voedt hij het conflict waar hij zelf niet aan wil.'

Afgelopen zaterdag was ik te gast bij het Henri Veldhuis Symposium van The Rights Forum. Het was voor mij de eerste keer dat ik als voorzitter van PerspectieF zou gaan spreken of debatteren over het Israël-Palestina conflict.

Even gechargeerd: er zijn mensen die bang zijn dat onze cultuur ten onder gaat (aan islamisering bijvoorbeeld) en er zijn mensen die bang zijn dat de wereld door klimaatverandering onleefbaar wordt. Er zijn ook nog de pechvogels die bang zijn voor allebei; mijn indruk is dat die soort er niet zoveel is. Misschien is ons brein maar bedraad voor één doemscenario tegelijk.

Ik zat woensdagavond met mijn zoon van vier maanden oud, die net zijn nachtflesje kreeg, op schoot te kijken naar Thierry Baudet die een paar honderd meter verderop in Zeist zijn uil liet opstijgen. Mijn zoon weet niets van uilen en heeft er, naast frequent braken, ook niets mee gemeen. Het vrolijke wezentje in mijn armen weet zich in zijn hulpeloosheid geen keus dan een bodemloos vertrouwen in wie hem voeden, wat er om hem heen gebeurt, en dat hij daar deel is van een groter verhaal. Zo moet het ook de stemmers van Baudet zijn vergaan.

Dit is een ode aan mijn grootmoeder – ze is nu 94. Vanaf haar achtste werkte zij als turfsteker in het veen. Niet omdat het kon, maar omdat het moest. Zwaar werk, dat de gemiddelde man van vandaag niet meer zou doen. Na de oorlog bouwde haar generatie de welvaart op die gewone mensen in staat stelde méér te zijn dan loonslaven. Zij is een taaie.

De toekomst van de Europese Unie staat op het spel tijdens de aankomende verkiezingen. Gaan we voor meer federalisme met als resultaat een Europese grootmacht of toch meer soevereiniteit naar de lidstaten? Juncker kiest nu voor meer federalisme. Hij vindt daarbij prominente staatshoofden uit onze Unie aan zijn zijde. Denk daarbij aan Emmanuel Macron die Europees federalisme als unie-ideologie niet schuwt. De Britse reactie kennen we, maar hoe varen de aspirant-lidstaten daar eigenlijk bij?

Zouden juist christenpolitici niet begrip moeten hebben voor de eigenaardige manieren waarop ‘de gewone man’ soms
aan de politiek deelneemt? Deden hun 'kleine luyden' van weleer niet anders? Die vraagt stelt Wouter Beekers in zijn column voor 'Groen'.

De ChristenUnie kan zich beter niet meer als 'christelijk' afficheren, aldus theoloog Rikko Voorberg. WI-directeur Wouter Beekers reageert: 'de ChristenUnie is niet los van geloof verkrijgbaar'.

"Ik luister niet naar jou, want jij bent een Nederlander.” Zo reageerde een Turkse jongen toen Wouter Beekers hem vroeg de beker cola op te ruimen die de jongen had neergegooid. Conservatieven zullen op een dergelijke uitspraak een andere reactie hebben dan progressieven, elk vanuit hun overtuigingen. Maar van elkaars overtuigingen kunnen zij veel leren, betoogt Beekers. Over nationale trouw, bijvoorbeeld.

Asielzoekers moeten we niet allereerst bezien als onwettig, maar als mensen die net als wijzelf bestemd zijn voor de eeuwigheid, aldus Wouter Beekers.

De laatste jaren is er in ons land meer toenadering tussen de vanouds gescheiden circuits van het jeugdbeleid en het onderwijsbeleid. Dat is een goede ontwikkeling. Belangrijk daarbij is dat aan een geïntegreerde visie op beiden, een positiebepaling voorafgaat: welke rolverdeling willen we in ons land tussen de (lokale) overheid, de scholen en de ouders als het gaat om de jeugd? De grilligheid van het recente beleid op het gebied van kinderopvang en de gevolgen daarvan voor de positie van de gemeenten, zijn het resultaat van een gebrek aan een consistente visie op deze verantwoordelijkheidsverdeling.

Sinds de ontdekking van een multicultureel drama in onze polders, buitelen de politiek correcte meningen over elkaar heen. De een nog radicaler dan de ander. Toen was daar het rapport van de commissie Blok. Het drama bleek mee te vallen. Het grootste deel van de nieuwkomers integreert en vindt zijn plek. Maar er zijn ook knelpunten. De vraag is, waar zitten die knelpunten en hoe gaan we daar als ChristenUnie mee om. In dit artikel probeer ik een aantal praktische handreikingen te bieden.

Hoe kan een partij geestelijke vrijheid hoog in het vaandel hebben, wanneer ze een religieus geïnspireerd programma heeft? Deze vraag wordt ons wel eens door niet-christenen gesteld. Wanneer we denken over integratie worden we ook zelf met deze vraag geconfronteerd. Immers hoe gaan we om met andere religies die ook een politiek streven ontwikkelen? Welke plaats verdient een christelijke partij als de ChristenUnie in het politieke debat?
Steeds vaker wordt religie in verband gebracht met fundamentalisme. De vrijheid van onderwijs staat ter discussie. Juist nu is het belangrijk om helder te hebben op welke manier religie een plaats heeft in het politieke debat en een rol mag spelen bij het besturen van ons land.

Nederland moet kiezen. Wil ze wel of niet een migratiesamenleving zijn? Wil ze een verzorgingsstaat zijn of wil ze veel vrijheden, geld en aandacht geven aan zelforganisaties (verzuiling)? Kiezen moet, want een etnisch verzuilde samenleving tast de solidariteit - de bestaansgrond van onze verzorgingsstaat - aan. Een combinatie is onmogelijk. Althans, dat is kort samengevat de belangrijkste stelling van Ruud Koopmans in het voorgaande interview.
In dit artikel willen we enerzijds laten zien dat zijn stelling niet ongegrond is en anderzijds een aantal oplossingsrichtingen in discussie geven.

In het maatschappelijke en politieke debat over integratie neemt de kwestie van de grondrechten en in het bijzonder de botsing van verschillende grondrechten een belangrijke plaats in. Met name de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting komen keer op keer terug in het spreken over integratie: hoever reiken deze vrijheden en wat moet er in een democratische rechtsstaat gebeuren als deze grondrechten conflicteren met andere grondrechten, zoals het gelijkheids- of non-discriminatiebeginsel? André Rouvoet zet de ChristenUnie-lijn uiteen.

De integratie van allochtonen is, ondanks falend integratiebeleid, grotendeels geslaagd en dat is een prestatie van formaat van zowel de betreffende allochtone burgers als van de ontvangende samenleving. Zo luidt in een notendop de belangrijkste conclusie van de Tijdelijke Commissie Onderzoek Integratiebeleid. Onlangs verdedigde de commissie haar rapport ‘Bruggen bouwen’ in de Kamer en kreeg daarvoor lof. Wat heeft de commissie gezegd, hoe moet het nu verder met het integratiebeleid en wat is de eigen insteek van de ChristenUnie daarin? [1]

De ChristenUnie is volgens Van Middelkoop een partij die principieel en fundamenteel voorstander is van vrijheidsrechten voor iedereen. „Daar moeten we de consequenties uit trekken”, zo zei hij. Vrijheid van godsdienst en onderwijs zijn ook in het belang van de integratie. Zaken die het dichtst bij het hart van de mens liggen, worden daarin veiliggesteld. Een land dat die basisveiligheden biedt, is de moeite waard om er te integreren.

Een van de artikelen van de Nederlandse Grondwet die het afgelopen jaar ruim aandacht hebben gekregen in de politieke discussie, is artikel 23 over de vrijheid van onderwijs. Dit artikel garandeert de vrijheid onderwijs te geven én de vrije keuze voor onderwijs. In het eerste lid van het artikel wordt de zorg van de overheid voor het onderwijs verwoord. Bij het uitoefenen van die zorg moet de overheid echter rekening houden met de vrijheid van de aanbieders en de ontvangers van het onderwijs. In de discussie over de vrijheid van onderwijs staat de spanning centraal tussen de ‘zorgplicht’ van de overheid voor goed onderwijs en de vrijheid van aanbieders en ontvangers van het onderwijs.

Iedere bestuurder is ervan doordrongen dat over een maand gemeenteraadsverkiezingen plaatsvinden. Maar daarna? Hoe gaat de ChristenUnie de collegeonderhandelingen in? Wat is precies onze rol? Kunnen wij wel eisen stellen of stellen we juist te harde eisen? Wat betekenen in dit kader de nieuwe gedualiseerde verhoudingen tussen raad en college?

Waarom we tolerant zouden zijn voor moslims in de Nederlandse samenleving.

Er zijn weinig onderwerpen waarover de afgelopen jaren zoveel is gezegd en geschreven als de kwestie van de tolerantie. Zonder te pretenderen daar geheel nieuwe dingen aan toe te kunnen voegen, wil ik in dit artikel het licht laten vallen op enkele aspecten van deze thematiek die mijns inziens tot dusverre onderbelicht zijn gebleven. Daartoe wil ik een vijftal stellingen poneren.

Onderstaand opinie-artikel van Kars Veling, lijsttrekker voor de ChristenUnie bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2002, is verschenen "De lege tolerantie: over vrijheid en vrijblijvendheid in Nederland". In deze bundel onder redactie van Marcel ten Hooven staan naast de bijdrage van Veling ook bijdragen van Jan Willem Sap, Paul Cliteur, Kees Schuyt, Andreas Kinneging, Anton Zijderveld, James Kennedy, Pieter Hilhorst e.v.a. 2001, Uitgeverij Boom, Amsterdam ISBN: 90 53526927, Kars Veling, 11 december 2000