In mijn functie als voorzitter van het Humanistisch Verbond laat ik me wel eens uit over de verhouding tussen religie en het publieke domein. Dat doet bij de meer orthodoxe gelovigen op voorhand soms de wenkbrauwen al fronsen. Als voorzitter van het Humanistisch Verbond – toch de organisatie van de mensen die een niet-godsdienstige levensbeschouwing hebben – word je al snel geframed als tegenstander van religieuze uitingen in het publieke domein. Maar dat ligt genuanceerder.

Dilemma’s horen bij het leven, zeker bij dat van een politicus. In elke vitale politieke partij zal er dus discussie zijn. Ook in de ChristenUnie bevragen we elkaar op standpunten en overtuigingen. Dat kan spannend zijn. Eén zo’n thema waar het om spant is de islamitische gebedsoproep. Een groeiend aantal lokale fracties krijgt met dit thema te maken. Welke afweging maak je daarbij? Hoe verhouden godsdienstvrijheid en de eigen christelijke overtuigingen zich? Wat willen we van elkaar accepteren en wat niet? Deze vragen zijn gebaat bij een goede dialoog. Groen biedt daarvoor gelegenheid bij uitstek. Wat is er geduldiger dan papier? We vroegen drie ChristenUnie-raadsleden hierover met elkaar in gesprek te gaan door elkaar te schrijven.

Tijdens mijn studententijd werd ik gevraagd voor een studentenevangelisatiegroep. Ik durfde geen nee te zeggen en voor ik het wist bevond ik me in een gezelschap dat enthousiast Paas- en Kerstacties organiseerde. Ik kreeg het benauwd bij de gedachte alleen al op straat te evangeliseren en bood mij gretig aan voor de bidgroep. Ik voelde me enigszins besmuikt, maar vooral opgelucht toen die taak mij werd toebedeeld. Nu ben ik nooit happig geweest op de zeepkist, maar hier ging het om meer dan aangeboren verlegenheid. Ik schaamde  me.

‘Zonder geloof geen democratie’, schreef theoloog Erik Borgman in 2005 in een essay voor De Groene Amsterdammer. Als publiek theoloog mengt Borgman zich regelmatig in het debat over geloof in het publieke domein. Met boeken als Metamorfosen (2006), Wortelen in vaste grond en Overlopennaar de barbaren (beiden 2009) biedt Borgman een verrassend perspectief op de betekenis van geloven, ook in publieke zin. De paradox is daarbij nooit ver weg. De zogenaamd seculiere cultuur is voor hem religieuzer dan menigeen denkt, terwijl gelovigen zelf vaak veel te cultureel denken over hun godsdienst. Borgman verstaat de kunst om ruimte voor religie te ontdekken op de meest onverwachte plekken. Reden om hem voor Groente bevragen – op anderhalve meter afstand – over religie en het publieke domein.

Ik maak me zorgen om Forum voor Democratie. Afgelopen weekend hield die partij haar congres. Frisse jeugdige heren en dames, een zeer goedgevulde zaal, met op-het-randje-van-onfrisse ideeën.

Afgelopen donderdag inspireerde Martine Vonk ons met haar boeiende lezing 'Duurzaam radicaliseren, over een duurzaamheid vanuit de radix - het hart, de kern. Vonk schreef haar lezing met het oog op de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie. Maar hoe kijken de WI's van andere partijen eigenlijk naar haar lezing? Hieronder een reactie vanuit de Teldersstichting, het WI van de VVD: 'Bij het liberale gedachtegoed past twijfel aan de radix.'