Nederland puzzelt. Niet alleen om de lockdown door te komen maar ook over de energieopwekking in de toekomst. Beleidsmakers, inwoners en bedrijven staan over de tafel heen. Iedereen houdt een puzzelstukje vast. Er wordt gelet op betaalbaarheid, geschikte locaties en draagvlak. Langzaam maar zeker worden de contouren zichtbaar van een energiesysteem dat onuitputtelijke energie levert zonder roofbouw te plegen op onze planeet. En dat alles voor 2050.

Jan Steven Eilander pleitte vorige week voor ‘koele rekensommen’ en een ‘groen-realistische aanpak van de energietransitie’. Maar zoals de titel van zijn column ‘kiezen voor kernenergie is groen realisme’ al weggaf: de auteur wil ergens heen met deze berekeningen. 

Het congres van de ChristenUnie stemde onlangs in met een amendement op het verkiezingsprogramma waarmee de deur voor nieuwe kerncentrales open wordt gezet. Een historische stap? Wellicht; duidelijk is in ieder geval dat de brede maatschappelijke opvatting ten aanzien van deze energiebron in vrij korte tijd gekanteld is. VVD, CDA en zelfs D66 omarmen de energiebron in hun verkiezingsprogramma als onmisbaar onderdeel van de energievoorziening van de toekomst. Dit was 3 jaar geleden ondenkbaar.

'Alleen samen krijgen we corona onder controle.' Kan (en moet) de overheid situaties en gedrag controleren? Op vrijdagavond 20 november gaan we hierover in gesprek met Carla Dik-Faber en Robert van Putten voor de podcast 'Een goed verhaal'. Het gesprek is te volgen via een live stream, zodat kijkers vragen kunnen voorleggen aan de tafelgasten. 

Onder het mom dat kerncentrales vrijwel geen CO₂ uitstoten, worden ze door sommige partijen ineens gezien als een duurzame oplossing. Duurzaam betekent dat iets op de lange termijn houdbaar is. Je kunt natuurlijk naar radioactief afval kijken als iets duurzaams, want het gaat  tenslotte duizenden jaren mee. Voordat er besluiten worden genomen die impact hebben op de komende eeuwen, lijkt het me dan ook verstandig om eens te kijken naar de locaties van de kerncentrales en het radioactieve afval.

"Onze oorlog tegen de natuur moet stoppen, en we weten dat het kan", zei VN-chef Antonio Guterres op 1 december, aan de vooravond van de klimaattop in Madrid. Als je Guterres hoort dan zou je denken dat de klimaattop vooral over natuur gaat. Wie het programma bekijkt echter vooral woorden als ‘systems’, ‘funds’ en zelfs ‘gender and climate change’. De woorden ‘nature’ of ‘biodiversity’ zijn niet te bekennen.

Deze zomer werden hitterecords verbroken. Her en der stemt deze opwarming mensen toch wel wat pessimistisch. Opvallend genoeg geldt dat niet voor de meeste politici. Die blijven onbekommerd optimistisch. We hebben namelijk ‘het groenste kabinet ooit’! De regeringspartijen zijn tamelijk positief over wat de Nederlandse overheid aan verduurzaming kan bewerkstelligen, of overheden wereldwijd nu meedoen of niet, en of een wereldwijde bekering van de hebzuchtige mens nu plaatsvindt of niet.

Ruim een maand geleden sprak dr. Martine Vonk haar inspirerende Groenlezing uit. Op verzoek van het WI gaven de wetenschappelijk bureaus van VVD en GroenLinks een reactie vanuit hun partijvisies. De Teldersstichting (VVD) uit twijfel aan een verduurzaming vanuit de radix. Bureau de Helling (GroenLinks) verwijt Vonk over het hoofd te zien dat politiek het domein is van botsende waarden, waardoor haar voorstellen politiek gezien onuitvoerbaar zijn. Het laatste woord is aan Martine Vonk zelf: 'De kunst is om te zoeken naar grond voor gedeelde waarden.'

Afgelopen donderdag inspireerde Martine Vonk ons met haar boeiende lezing 'Duurzaam radicaliseren, over een duurzaamheid vanuit de radix - het hart, de kern. Vonk schreef haar lezing met het oog op de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie. Maar hoe kijken de WI's van andere partijen eigenlijk naar haar lezing? Hieronder een reactie vanuit Bureau de Helling, het WI van GroenLinks: 'Politiek is iets anders dan ethiek. Wás het maar gelijk.'