Berichten over decentralisatie

Onlangs verscheen het SCP-rapport over vijf jaar decentralisaties in het sociale domein. Het rapport is niet het eerste signaal, maar zet weer eens op een rij dat de decentralisaties niet zo zijn uitgepakt als bedoeld. Kan de ChristenUnie nog wel achter de decentralisaties staan, nu de vlag er zo bij hangt?

De bibliotheek in Almelo wordt met sluiting bedreigd. Een nieuwe bezuinigingsronde vanuit de gemeente gaat de organisatie niet overleven, zo stelt de Twentse bieb. Bezuinigingen en de lokale overheid: die twee woorden in een zin doen vertrouwd aan. Veel Nederlandse gemeenten kampen al jaren met tekorten. De oorzaak daarvan  lijkt gezocht te moeten worden bij de Rijksoverheid. 

Eind vorige jaar publiceerde Gert-Jan Segers zijn pamflet De verloren zoon. Aan de hand van de bekende Bijbelse parabel schetst Segers zijn ideale samenleving. Voor mij grotendeels een herkenbaar CU-geluid, alleen het conservatieve frame van de ‘verweesde samenleving’ past niet bij onze partij.

Er is in afgelopen jaren veel gezegd over onze ‘kenniseconomie’. Er is in Nederland een berusting ontstaan in het feit dat wij geen producerend land meer zijn. Wij zijn een land dat het moet hebben van onze kennis en expertise. Door het delen van informatie en methodes kan Nederland groot zijn. Ik zie in die manier van kijken naar onze economie wel problemen.

Het is de misser die we binnen de ChristenUnie nog te vaak maken: te veel focus op het uitstappen en te weinig op het instappen. Instappen in dat nieuwe leven. Recent maakte het kabinet bij de publicatie van de Voorjaarsnota bekend miljoenen extra uit te trekken voor de zogenaamde RUPS-programma’s. Deze uitstapprogramma’s voor prostituees zijn in de praktijk vooral een langdurige, doch broodnodige investering in gesprek, pastoraal werk, bezoeken, onderzoek, etc. Maar wat mij betreft, is dat pas de helft van het hele verhaal.v

‘Wat wij gaan doen als we een absolute meerderheid behalen…’ Zo zou ieder verkiezingsprogramma eigenlijk moeten beginnen. Nu er meerdere verkiezingen aankomen is het goed om weer eens aandacht te geven aan de verkiezingsbeloften. Vooral denk ik dat het tijd is dat de kiezer leert om er anders naar te kijken.

De oorlog was voorbij. De wederopbouw kon beginnen en de gewone man kreeg het wat beter. Hoopvol woei daarna het verheffingsideaal door Nederland. Niet alleen de dokterszonen konden gaan studeren, ook de kinderen uit andere milieus konden zich gaan ontwikkelen. De zon scheen in de ‘glorieuze jaren zeventig tot negentig.’

Alle gemeenten in Nederland kampen met grote tekorten op de jeugdzorg en de WMO. In 2015 zijn budgetten overgeheveld van het Rijk en de provincie naar de gemeenten; sindsdien wordt de zorg lokaal georganiseerd. Dat is voor gemeenten heel prettig, omdat de zorg ‘ontschot’ kan worden: hulpverleners vinden elkaar via korte lijntjes en kunnen de zorg onderling afstemmen. Veel gemeenten hebben wijkteams ingesteld, met voor elk gezin één plan en één regisseur (geïnspireerd door André Rouvoet). Snel en preventief ingrijpen zou moeten voorkomen dat problemen groot en kostbaar worden. Omdat gemeenten de zorg beter kunnen afstemmen, heeft het Rijk sinds de decentralisatie elk jaar de budgetten verkleind. Nu kampen gemeenten echter met overschrijdingen. Waarom?

De allerarmsten ter wereld mogen niet de sluitpost zijn op de Nederlandse begroting, betoogt Rinze Broekema vandaag in Trouw. Nu wordt voor de opvang van asielzoekers geput uit het budget voor ontwikkelingssamenwerking.

Met de participatiesamenleving legt de overheid steeds meer taken bij de burger neer. Maar als het gaat om het onderwijs, heeft zij moeite met loslaten. Geert Jan Spijker schreef er voor Volkskrant online een opiniestuk over.

Pessimisme over de positie van christenen in samenleving en politiek is onterecht, stelt Robert van Putten.

Veiligheid is al vele jaren een belangrijk aandachtsveld in de lokale politiek. Het onderwerp staat in de verkiezingsprogramma’s van veel partijen dan ook hoog op de agenda. Was aanvankelijk veel voorkomende kleine criminaliteit de aanjager van de veiligheidsdiscussie, de laatste jaren wordt het veiligheidsdebat gevoed door zware calamiteiten en van nog recentere datum: door terrorisme dreigingen.

Er vindt een stevige bezinning plaats op het begrip solidariteit. In dat woord vat ik ook het mooiere woord ‘naastenliefde’ en gemeenschap. Onlangs verscheen de uitgave “Over de Schutting”, op weg naar nieuwe solidariteit. Eerder pleitte minister-president Balkenende voor de participatiemaatschappij in plaats van de huidige verzorgingsstaat. Het christelijk sociaal congres was ingericht rond dit thema. Het gezamenlijk bestaan van mensen in onze samenleving vraagt nieuwe aandacht. In kerkelijke termen ligt meer aandacht voor het priesterschap en de gemeenschap der heiligen in het verlengde van deze wending in het denken over de verzorgingsstaat.

Toen André Rouvoet in het praatprogramma Barend & Van Dorp in september 2004 uitlegde waarom hij niet tegen de bezuinigingen ging demonstreren op het Museumplein, kreeg hij van de interviewers de gratuite en misschien juist daarom zo veelzeggende Pavlov-reactie : “maar meneer Rouvoet, ik begrijp het niet, waarom bezuinigt u dan niet liever op defensie of zo?” Ook de ChristenUnie, die bij de laatste verkiezingen geen bezuinigingen op defensie in haar programma had staan, moet zich kennelijk hiervoor verantwoorden.

Heeft het zin om een kleine christelijke partij in stand te houden nu de verzuiling voorbij is? En zo ja, hoe zou deze partij zich moeten manifesteren? Deze vragen hebben voortdurend op de achtergrond een rol gespeeld bij discussies in de eerste jaren van de ChristenUnie.

De gebeurtenissen van de afgelopen maand hebben duidelijk gemaakt hoe diep de kloven zijn tussen bevolkingsgroepen in Nederland. Er is vaak gezegd dat de solidariteit in de samenleving onder druk staat. Daarbij werd doorgaans gedacht aan sociaal-economische verhoudingen. Nu wordt duidelijk hoezeer religieuze en culturele verhoudingen gekenmerkt worden door afstand en negatieve beeldvorming. Respect en onderlinge waardering blijken soms ver te zoeken. Nederland blijkt een verdeeld huis, burgers zien elkaar niet echt staan en de vrijheid elkaar geestelijk te verwonden wordt gekoesterd.

De gekozen burgemeester lijkt er nu echt aan te komen. Het kabinet heeft de plannen in een notitie aan de Kamer voorgelegd. In de Kamer tekent zich een duidelijke meerderheid af voor de hoofdlijnen. Alle aanleiding dus om in aansluiting op een eerder artikel in dit blad nog eens goed na te denken over voor en tegen van verkiezen en benoemen.