Berichten over migratie

In de column van Ben Bloem wordt verwezen naar Bijbelteksten en daaruit wordt de oproep gedestilleerd dat we niet moeten tornen aan de rechten van vluchtelingen. Bloem zegt het zelf al: het is riskant om vanuit individuele Bijbelteksten politieke standpunten te verdedigen.

Op het afgelopen partijcongres werd uitgebreid gesproken over hoe we in Nederland omgaan met asielzoekers. Dat debat zal vast nog wel even doorgaan. Als Iraanse Nederlander vroeg ik aandacht voor de oorzaak van een groot deel van de asielaanvragen.

Vanaf de jaren tachtig heeft Nederland een identiteitspolitiek gevoerd die was gericht op als problematisch beschouwde groepen migranten uit Turkije en Marokko. Veertig jaar later zijn we een intolerante, racistische en gesegmenteerde samenleving aan het worden met een sterke islamfobie. De succesvolle integratie van immigranten lijkt verder weg dan ooit. Het buitenland kijkt met stijgende verbazing naar ons beleid en wat wij als normaal taalgebruik zijn gaan beschouwen in het integratiedebat. Hoe is het zover gekomen?

Immigratie en bevolkingsgroei. Het zijn onderwerpen die door de polemieken over de Corona-crisis naar de achtergrond verdrongen zijn. Maar niet voor lang; de Wit-Russische dictator Lukashenko herinnert Europa hardhandig aan haar achilleshiel. Hoe combineer je de Europese focus op mensenrechten met het begrenzen van asielmigratie?

In 2018 werd de stichting Dare to be Grey opgericht met als doel om het ‘grijze’ midden te versterken in een wereld waarin vooral zwart-witte geluiden zijn te horen. De oorsprong, twee jaar eerder, lag in een idee om meer nuance aan te brengen in het debat van de vluchtelingencrisis. 

Dare to be grey wil meer nuance in de samenleving. En als ik kijk naar de kabinetsformatie denk ik: er valt nog een hoop te vergrijzen. Dan heb ik het niet over de informateurs, maar over het taalgebruik.

Het valt mij op dat we, als het gaat om migratie, nauwelijks meer ergens van opkijken. Misschien kent u die ervaring. Een stroom aan mediaberichten stelt vrijwel wekelijks situaties van overlast en onrecht tegen migranten in Europa aan de kaak. De Europese aanpak van migratie sleept zich ondertussen van de ene crisis naar de andere. Hoopvolle én ook nog eens realistische oplossingen lijken heel ver weg. 

Er is een hoopvol en verbindend verhaal te vertellen over migratiebeleid. WI-onderzoeker Laurens Wijmenga ging met ngo's en hulpverleners in gesprek over de oorzaken van migratie, en ontwaarde, naast dilemma's, ook hoopvolle inzichten. In zijn nieuwste essay dringt hij aan op een rechtvaardige orde, gebouwd op een evenwichtig Europees migratiebeleid, een structurele aanpak van armoede en conflicten, realisme en een langetermijnvisie. 

Beleid op arbeidsmigratie werkt pas echt als we zowel christelijke idealen als een pragmatische aanpak nastreven. Dat is wat Laurens Wijmenga bepleit in zijn nieuwe essay 'Een goed verhaal over arbeidsmigratie'.

Tim is boos op zijn moeder, omdat ze niet gescheiden is van zijn gewelddadige vader. Door een breuk met vader had moeder hem kunnen beschermen tegen diens grillen. ‘Dit gaat te ver, hier haal ik je vandaan’. Maar zo ging het niet. Tims grote vraag is: ‘Mama, waarom had je de ballen niet?’

“De kerk moet ook de nationaal gekleurde teksten niet laten liggen en alleen maar de universalistische lijnen willen zien.” Citaat van een theoloog. Of, ander citaat: “Lange tijd hebben we vooral - ook vanuit de bijbel - openheid, gastvrijheid en samen optrekken benadrukt. Maar als je kijkt hoe de bijbel de omgang met vreemdelingen bespreekt levert dat een veel genuanceerder beeld op.”

Met deze column sluit ik mijn tijd als columnist voor het WI af. Wie me gevolgd heeft, weet dat mijn grootste zorg om de samenleving is dat die uiteen valt in door groepskenmerken bepaalde identiteiten – dankzij etnisch nationalisme op rechts en identiteitspolitiek op links.