Berichten over globalisering

Hoe moeten we omgaan met globalisering, en met de onrust die dat met zich meebrengt? In een nieuw boek wil het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie bijdragen aan begrip van deze veranderende wereld. Auteur Lambert Pasterkamp presenteert de essaybundel tijdens het globaliseringsdebat op 4 oktober.

Voor veel ChristenUnie-stemmers waren de afgelopen weken niet makkelijk. Een gezamenlijke lijst met de SGP voor de Europese Verkiezingen, de mogelijkheid van een Europese fractie met Forum en tot overmaat van ramp werd er ook nog onderhandeld met de partij van Baudet voor het provinciebestuur in Zuid-Holland. Tot afgelopen woensdag.

Het debat rondom Europa werd voornamelijk gevoerd op twee flanken. Aan de ene kant waren er partijen als PVV, Forum voor Democratie en, vooruit, Jezus Leeft die uit de Europese Unie willen. Een #Nexit. Aan de andere kant vlogen op mijn social media de advertenties van D66 voorbij. Deze gingen over meer en meer Europa. De laatste dagen voor de verkiezingen hoorden we het geluid van de zelfbenoemde middenpartijen nog even: we blijven in de EU, maar de invloed vanuit Brussel moet beperkt blijven. Na de eerste exitpoll werd duidelijk dat PvdA de sterkste boodschap had voor Nederland: een Nederlander kan de baas van Europa worden!

Ontlasting moet deel worden van onze economie. En dat moeten we in Europa regelen.

Even gechargeerd: er zijn mensen die bang zijn dat onze cultuur ten onder gaat (aan islamisering bijvoorbeeld) en er zijn mensen die bang zijn dat de wereld door klimaatverandering onleefbaar wordt. Er zijn ook nog de pechvogels die bang zijn voor allebei; mijn indruk is dat die soort er niet zoveel is. Misschien is ons brein maar bedraad voor één doemscenario tegelijk.

De toekomst van de Europese Unie staat op het spel tijdens de aankomende verkiezingen. Gaan we voor meer federalisme met als resultaat een Europese grootmacht of toch meer soevereiniteit naar de lidstaten? Juncker kiest nu voor meer federalisme. Hij vindt daarbij prominente staatshoofden uit onze Unie aan zijn zijde. Denk daarbij aan Emmanuel Macron die Europees federalisme als unie-ideologie niet schuwt. De Britse reactie kennen we, maar hoe varen de aspirant-lidstaten daar eigenlijk bij?

Elke verkiezing laat zien hoe het politieke landschap opschuift naar rechts. Hieraan ten grondslag ligt het gevoel dat de zorgen over een destabiliserende maatschappij, onder andere als gevolg van massa-immigratie, niet serieus worden genomen. Ondertussen winnen internationale verdragen aan invloed, en verdampt de democratische invloed op keuzes die de maatschappij tekenen

Vandaag wil ik een positief verhaal schrijven. Tegelijkertijd wil ik het ook over het kerkasiel hebben. In mijn hart ben ik ervan overtuigd dat dit best samen kan gaan. Een verhaal met een goede afloop. De familie Tamrayzan mag blijven en ook komt er een oplossing voor de andere vierhonderd gevallen. Allemaal dankzij de kerk. Hoera! In mijn hoofd zitten echter twijfels.

Dit weekend warmde Syp Wynia in Elsevier zijn oude prakje op onder de vraag ‘Waarom slaan christenen altijd weer linksaf?’. "Hoe kon dat gebeuren, dat een van huis uit zo conservatieve partij als de ChristenUnie op cruciale thema’s zo links werd?” Tijd voor introspectie.

In een nieuw kabinet komt er geen minister van wonen, als het aan Stef Blok ligt: ‘het woonbeleid is klaar’. Was het maar, stellen Wouter Beekers en Willeke de Jager: het is tijd voor een ingrijpende renovatie van het woonbeleid.

De discussie over duurzaamheid beperkt zich veelal tot de opwekking van ‘groene’ energie – zoals wel of geen windmolenparken (NRC, 6 okt). Die noodzakelijke omslag van fossiel naar niet fossiel zal echter pas plaatsvinden als het winnen van olie en gas niet meer economisch rendabel is.

Volksvertegenwoordigers van de CU en SGP leggen de verbondenheid met Israël vaak wel heel exclusief uit. Er zou, vanuit de kern van het evangelie, meer aandacht moeten zijn voor de slachtoffers onder de Palestijnen, aldus WI-directeur Wouter Beekers in het ND.

Asielzoekers moeten we niet allereerst bezien als onwettig, maar als mensen die net als wijzelf bestemd zijn voor de eeuwigheid, aldus Wouter Beekers.

Na de val van de Muur en het wegvallen van de dreiging van het Warschaupact heeft onze krijgsmacht, evenals overigens die van veel andere landen, te kampen gehad met een zekere desoriëntatie. De “vertrouwde” vijand was verdwenen, Nederland leek nauwelijks nog externe dreigingen te kennen, dus wat was nog de ratio van een krijgsmacht. Natuurlijk, niemand heeft in ernst afschaffing bepleit, maar een heroriëntatie en het zoeken van een nieuwe missie waren noodzakelijk.

De integratie van allochtonen is, ondanks falend integratiebeleid, grotendeels geslaagd en dat is een prestatie van formaat van zowel de betreffende allochtone burgers als van de ontvangende samenleving. Zo luidt in een notendop de belangrijkste conclusie van de Tijdelijke Commissie Onderzoek Integratiebeleid. Onlangs verdedigde de commissie haar rapport ‘Bruggen bouwen’ in de Kamer en kreeg daarvoor lof. Wat heeft de commissie gezegd, hoe moet het nu verder met het integratiebeleid en wat is de eigen insteek van de ChristenUnie daarin? [1]