Ik ben groot fan van Stichting De Haven. Deze organisatie lukt het namelijk om vrouwen achter de ramen in Den Haag te bewegen naar hun veilige pand, dat op slipperafstand van de raamstraat ‘Doubletstraat’ ligt. Een organisatie met oog voor het kwetsbare en alles op alles wil zetten om vrouwen uit die nare onderwereld te krijgen. Dat doen ze met veel liefde, zorg en een diep besef dat we werken aan het koninkrijk van God. En al gaat het jaarlijks om ‘slechts’ tientallen vrouwen, voor hen telt elke vrouw.

De ChristenUnie moet de lat op dit onderwerp echt een stukje hoger gaan leggen. Daar is lef voor nodig, want we rekenen ons al dankbaar rijk wanneer het weer gelukt is om de RUPS-programma’s te innen. En terecht. Maar het is simpelweg niet voldoende. Het lukt namelijk nog te weinig om vrouwen (en vergeet ook mannen en transgenders niet) uit die straten te krijgen en te laten instappen in een nieuw leven. Dat is geen utopisch hemelachtig sprookje dat hen opwacht. Ja, de onderwereld zijn ze hopelijk voorgoed uit, maar er hangt zo ontzettend veel samen met wat wij over het hoofd zien. Denk aan bedreigingen jegens het thuisfront die ervoor zorgt dat de vrouwen niet durven te uitstappen. En ook, enigszins platonisch wellicht, het snelle geld dat ophoudt.

Op het moment van het achterlaten van de ramen moeten de gordijnen van een nieuw huis open; moet er een veilige plek zijn om op adem te komen. Er moeten afspraken zijn over werk, opleiding of bijstand. U leest het al: echte, lokale uitdagingen. Maar wel uitdagingen die we landelijk kunnen financieren. De ChristenUnie hoor ik daar te weinig over. Immers, uitstappen is niet genoeg. Het gaat ook om je intrede doen in een nieuw leven.

Anil Kumar is bestuursadviseur voor Richard de Mos in Den Haag, actief in de Indiase diaspora en houdt van spontane roadtrips.