Berichten over Jesse de Haan

Het hoopvol realisme van de ChristenUnie doet recht aan de dagelijkse spanningen tussen ideaal en werkelijkheid, en biedt bij elk onderwerp een prettige bandbreedte om op het standpunt te reflecteren. In het klimaatdebat mis ik nog wat realisme.

Elke verkiezing laat zien hoe het politieke landschap opschuift naar rechts. Hieraan ten grondslag ligt het gevoel dat de zorgen over een destabiliserende maatschappij, onder andere als gevolg van massa-immigratie, niet serieus worden genomen. Ondertussen winnen internationale verdragen aan invloed, en verdampt de democratische invloed op keuzes die de maatschappij tekenen

De oorlog was voorbij. De wederopbouw kon beginnen en de gewone man kreeg het wat beter. Hoopvol woei daarna het verheffingsideaal door Nederland. Niet alleen de dokterszonen konden gaan studeren, ook de kinderen uit andere milieus konden zich gaan ontwikkelen. De zon scheen in de ‘glorieuze jaren zeventig tot negentig.’

De week van de veiligheid is net afgelopen, goed getimed nu de donkere avonden invallen. Twee jaar terug werd er ook bij ons ingebroken. Een nare ervaring, al viel de schade uiteindelijk mee. Wonend ‘achter’ het politiebureau hoop je dat de dader nog gepakt kan worden, maar de vriendelijke gelatenheid van de politie bleek veelzeggend.

Kies voor je gezin’. Dat schijnen ChristenUnie-Kamerleden met regelmaat tegen elkaar te zeggen. Het is dan ook een gezinspartij, maar ik denk dat alle ouders zich die spanning tussen werk en gezin wel kunnen voorstellen.

Het zal niemand ontgaan dat de invloed van de Islam groeit. Elke dag lezen we over de maatschappelijke spanningen die hierdoor ontstaan. En omdat deze ontwikkelingen ongeveer zullen verdubbelen, zou de ChristenUnie hier meer aandacht aan moeten schenken.

Het #dividenddebat met de ‘vergeten’ memo’s wekte afgelopen week weinig vertrouwen. Nog zorgwekkender zijn de achtergehouden memo’s waaruit bleek dat het salafisme groeit in Nederland, mede door buitenlandse financiering. Maar ik denk dat vooral de persoonlijke missers van politici het vertrouwen in de politiek ondermijnen, want ‘dat soort mensen’ maakt voor ons immers vele keuzes. Wat kan de ChristenUnie daaraan doen?

Hier in Limburg hebben wij geen provinciehuis, maar een heus gouvernement. Dit als erfenis van de militaire gouverneurs die hier ooit bestuurden. Aan de oever van de Maas ligt het er sprookjesachtig bij, zeker in panorama vanaf de Sint Pietersberg. Als ik daar hardloop bid ik soms stilletjes om een zetel voor de ChristenUnie bij de Statenverkiezingen van volgend jaar. Waarom?

Het rommelt rond de vrijheid van meningsuiting. Twittercensuur in Duitsland, Macron die in verkiezingstijd de sociale media wil controleren en een EU die miskleunt met ‘disinfo’ en onwelgevallig nieuws. Ook in Nederland hebben we een met ‘nepnieuws’ worstelende minister. Benauwende ontwikkelingen, want dit alles raakt aan onze grondrechten. Het vrije woord en vrije pers vormen de basis van onze democratie. ChristenUnie, spreek je alstublieft uit tegen overheidsinmenging in nieuwsstromen. En sticht vrede tussen links en rechts.