Wat mij betreft gaan we te snel voorbij aan de kern van het probleem: we leven op een te grote voet en daar ervaart de natuur de negatieve gevolgen van. ‘We’ zijn niet alleen Nederland of Europa, maar ook landen als Zuid-Korea en Turkije (zie per land hier een overzicht). Door alles wat we kopen, ervaren en hebben, vervuilen we te veel en gebruiken we te veel van wat de natuur ons geeft.  De kosten van de schade aan de natuur zijn vaak geen onderdeel van de prijs die wij als consumenten betalen. Herstel is eerder een kwestie van minder dan meer.

En dat is in lijn met het VN-akkoord. Daarin staat dat er in totaal 711 miljard dollar per jaar nodig voor biodiversiteitsherstel. Een gedeelte daarvan is ‘meer’: er is vastgesteld dat in 2030 200 miljard per jaar nodig is om biodiversiteit te herstellen. Maar een veel groter gedeelte - 500 miljard per jaar – gaat om het stoppen van schadelijke subsidies -. Momenteel geven overheden namelijk nog vijf tot zes keer meer uit aan maatregelen die biodiversiteit mogelijk schaden dan aan maatregelen die tot herstel leiden. Om biodiversiteit te herstellen moeten we dus vooral minder geld uitgeven.

Schadelijke subsidies, destijds waarschijnlijk met de beste bedoelingen gestart, zijn subsidies waarvan we weten dat ze de natuur waarschijnlijk schade toebrengen. Het is tijd om deze subsidies tegen het licht te houden. Dat doet Nederland schoorvoetend. Bij de klimaatconferentie COP26 in Glasgow was Nederland een van de laatste landen die aansloot bij een coalitie landen die exportfinanciering van de fossiele sector per 1 januari 2023 stopt. Nederland heeft jarenlang gebruikt gemaakt van uitzonderingen op Europese stikstofrestricties, waarvan we de negatieve gevolgen in de natuur zien.

Christelijk-sociale denkers zoals Bob Goudzwaard en Martine Vonk geven ons handvatten voor een grondige herweging van dit beleid. Daarbij gaat het om principes als verbondenheid met en verantwoordelijkheid voor de schepping en inclusieve groei, die natuur en gemeenschappen tot bloei brengt.

Annebeth Roor-Wubs adviseert bij EY financiële instellingen over duurzaamheid en duurzaam beleggen en doet naar dit thema onderzoek als parttime PhD student aan Rotterdam School of Management. Ze is vanaf januari 2023 Curator van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column. Met deze columns faciliteert het Wetenschappelijk Instituut het partijdebat. De columns zijn op persoonlijke titel. Wilt u zelf een column schrijven, stuur dan een email naar laurenswijmenga@christenunie.nl.