Tegelijk kan water ook zo levensbedreigend zijn. Denk aan wadi’s, lieflijke beekjes, die kunnen veranderen in kolkende, alles verwoestende watermassa’s. Of weer even naar vandaag – overstromingen met honderdduizenden mensen, die de dupe zijn van een klimaat dat meer verandert dan ons lief is.

Als je aan water denkt, zit je zomaar te piekeren over problemen en conflicten. Of voel je de dreiging van een klimaat met steeds meer extremen.

Dan is het goed eens te letten op de droom van Ezechiël, een profeet uit de tijd van de ballingschap. De Bijbel biedt daar een wonderlijk en ook wonderschoon perspectief. Ezechiël was in een visioen terug vanuit het verre Babel op zijn thuisbasis in Israël (Ezechiël 40). Vanaf een heel hoge berg ziet hij dan een stad met allerlei gebouwen en in de poort van de stad een Man, lijkend op brons. Met in zijn hand een touw en een stok, nodig om alles op te meten. En gemeten wordt er, vooral aan een nieuwe tempel! Hoofdstukken lang lees je over de lengte, de breedte en de hoogte…

Echt verrassend wordt het, als er vanuit de tempel water sijpelt in oostelijke richting (Ezechiël 47). De Man met het meetlint volgt het stroompje dat gaandeweg een beek wordt. Eerst komt het water Ezechiël tot de enkels, vijfhonderd meter verder tot de knieën, dan tot zijn heupen en ten slotte is het een rivier, zo diep dat de profeet moet zwemmen. Als het water ten slotte uitmondt in de Dode Zee, verandert die zoute zee in een zoetwatermeer. Wat geeft dat nieuw leven – volop vis, in soorten en maten. En langs de oevers staan talrijke bomen in een geweldige biodiversiteit. Met niet elk jaar, maar elke maand heerlijke vruchten. En bladeren die een genezende werking hebben. De aarde wordt weer paradijs met een tuin, vruchten, een rivier en een levensboom (Genesis 2). Dat water uit de tempel is het water van de Godsrivier dat overal leven en vreugde brengt.

Precies dat perspectief klinkt door tot in het slot van de Bijbel. In Openbaring 22 zie je de beelden van de droom van Ezechiël gewoon weer terug: ‘Hij liet me een rivier zien met water dat leven geeft. De rivier was helder als kristal en ontsprong aan de troon van God en van het lam. In het midden van het plein van de stad en aan weerskanten van de rivier stond een levensboom, die twaalf vruchten gaf, elke maand zijn eigen vrucht. De bladeren van de boom brachten de volken genezing.’

Je kunt in 2021 gaan zitten somberen over wat er allemaal mis gaat of kan gaan op onze planeet. Bijzonder vind ik juist dan deze eyeopener van een profeet die in een tijd van crisis – de ballingschap – een visioen van ongekend perspectief kreeg. Laat ons handelen rond de droogteproblematiek een door dit perspectief gedragen handelen mogen zijn.

Herman Takken was voor zijn pensionering werkzaam bij st. Evangelie & Moslims. Hij is lid van de Arabisch-Nederlandse gemeente Oase (ICF-Amersfoort).