Op het afgelopen partijcongres werd uitgebreid gesproken over hoe we in Nederland omgaan met asielzoekers. Dat debat zal vast nog wel even doorgaan. Als Iraanse Nederlander vroeg ik aandacht voor de oorzaak van een groot deel van de asielaanvragen.

In een lange rij staan Syriërs, Iraniërs, Kenianen, Irakezen, Eritreeërs te wachten op het podium met een ChristenUnie-blauwe tas in hun hand. Een kleur tas die we associëren met 'samen recht doen’. Maar tijdens deze voorstelling staat de tas symbool voor het welkomstpakketje in het asielzoekerscentrum.

Vanaf de jaren tachtig heeft Nederland een identiteitspolitiek gevoerd die was gericht op als problematisch beschouwde groepen migranten uit Turkije en Marokko. Veertig jaar later zijn we een intolerante, racistische en gesegmenteerde samenleving aan het worden met een sterke islamfobie. De succesvolle integratie van immigranten lijkt verder weg dan ooit. Het buitenland kijkt met stijgende verbazing naar ons beleid en wat wij als normaal taalgebruik zijn gaan beschouwen in het integratiedebat. Hoe is het zover gekomen?

Immigratie en bevolkingsgroei. Het zijn onderwerpen die door de polemieken over de Corona-crisis naar de achtergrond verdrongen zijn. Maar niet voor lang; de Wit-Russische dictator Lukashenko herinnert Europa hardhandig aan haar achilleshiel. Hoe combineer je de Europese focus op mensenrechten met het begrenzen van asielmigratie?

In 2018 werd de stichting Dare to be Grey opgericht met als doel om het ‘grijze’ midden te versterken in een wereld waarin vooral zwart-witte geluiden zijn te horen. De oorsprong, twee jaar eerder, lag in een idee om meer nuance aan te brengen in het debat van de vluchtelingencrisis. 

Dare to be grey wil meer nuance in de samenleving. En als ik kijk naar de kabinetsformatie denk ik: er valt nog een hoop te vergrijzen. Dan heb ik het niet over de informateurs, maar over het taalgebruik.

De situatie op het wereldtoneel is volop in ontwikkeling. Wat betekent dit voor het kleine Nederland? Voor onze veiligheid en internationale invloed moeten wij het vooral hebben van samenwerking, bijvoorbeeld binnen het NAVO-bondgenootschap en de Europese Unie. De vruchtbare samenwerking binnen de EU is echter steeds minder vanzelfsprekend. Bij de verschillende crises van afgelopen jaren – de eurocrisis, vluchtelingencrisis en het Brexit-debacle – bleek dat het draagvlak voor Europese samenwerking kwetsbaar is. En daarmee is ook Nederland kwetsbaar. Onze toekomst en belangen zijn nauw verweven geraakt met die van de EU. Nederland is gebaat bij een stabiele, sterke Unie met groot draagvlak onder burgers.