En dat terwijl ik een land woon dat in de grondwet heeft vastgelegd dat de overheid vrijheid van godsdienst en levensovertuiging borgt, inclusief de vrijheid om deze te laten zien, alleen of met anderen, binnen of buiten een gebouw. Vanwaar dan toch dat ongemak?

Als het gaat om de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging, beperken we deze in onze samenleving tot het privédomein. Ook ik heb geleerd dat religie achter de voor- deur thuishoort. Ieder het zijne, met respect voor elkaar. Mensen op straat aanspreken op hun geloofsleven? Je eigen overtuiging actief uitdragen? Not done. Het houdt ontmoetingen met andersdenkenden vriendelijk en comfortabel. En tegelijk oppervlakkig. Respect is gelijk aan elkaar met rust laten.

Daarmee zijn we iets kostbaars verloren: het vermogen om in het publieke debat je eigenheid te laten zien, je vervolgens niet terug te trekken achter je voordeur in je eigen gelijk, maar het ongemak van het verschil te verduren en daarmee de vrijheid van godsdienst of levensovertuiging concreet vorm te geven.

Ik ben nog steeds geen fan van straatevangelisatie. Dat hoeft ook niet. Ik ben er echter van overtuigd dat wat ik achter de voordeur belijd, in het publieke domein handen en voeten moet krijgen, in mijn werk en in de politiek. Het is van waarde voor de samenleving, verbindt mensen en biedt hoop. Ik ben dankbaar dat Nederland de vrijheid biedt om dat te doen. Zelfs als het ongemakkelijk wordt.