Nu was het plan al om alleen met de fractievoorzitters te vergaderen en dus was het prima mogelijk om de richtlijnen van de overheid te volgen. De uitzonderingen hoefden niet benut, hoewel zelfs bijeenkomsten met meer dan 30 personen zijn toegestaan als het “een vergadering van de gemeenteraad, Provinciale Staten en het algemeen bestuur van een waterschap, of van een commissie daaruit” betreft.

Deze uitzonderingen hangen samen met de Grondwet. Daarin is het recht op vergaderen verankerd, naast het recht om samen te komen om geloof te belijden en te demonstreren. Nu is de Grondwet van vóór Zoom, Teams of Hangouts. Inmiddels kunnen we digitaal vieren, vergaderen en stemmen. Sinds kort vinden er zelfs digitale demonstraties plaats. Het is dan ook de vraag of het nodig is dat het kabinet, op basis van die Grondwet, uitzonderingen beschrijft op de richtlijnen.

Gelovigen, volksvertegenwoordigers en demonstranten hebben blijkbaar het voorrecht elkaar fysiek te ontmoeten, maar in de publieke opinie ligt dit voorrecht zwaar onder vuur. Veel kerken voelen er dan ook niet zoveel voor om dat recht te benutten. Niet in de minste plaats omdat dit weerstand oproept in de samenleving, waardoor de echte boodschap – het evangelie - niet meer in vruchtbare aarde kan vallen. Ook onze gemeenteraad vond het belangrijk om het goede voorbeeld te geven, hoewel iedereen liever fysiek had vergaderd.

Het mooie van onze democratie vind ik dat alle meningen en belangen fysiek bijeen gebracht worden op een openbaar toegankelijke plek. Vertegenwoordigers van het volk kunnen elkaar in de ogen kijken en door een (stevig) debat elkaar proberen te overtuigen en meerderheden achter voorstellen krijgen. Het is de vraag wat van die essentie overblijft als ieder raadslid thuis verschanst zit achter de eigen laptop. Waarin verschilt dit nog wezenlijk van het spuien van je mening op social media?

Zelfs bínnen de richtlijnen is er vergaderschaamte ontstaan. Iets zegt mij dat deze schaamte onterecht is. We dreigen daardoor fundamentele elementen van onze democratie te miskennen. En daarmee geven we juist het verkeerde voorbeeld.

Joëlle Gooijer-Medema is fractievoorzitter voor de ChristenUnie in Delft, werkt bij het Leger des Heils en heeft hart voor de ouderenzorg.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van één van onze columnisten. Vorige week schreef Laurens Wijmenga de column 'In het getto'. Tot volgende week!