Franca Treur en haar boek komen op mij uiterst sensitief over. Ondanks alle acteerprestaties van vooral Katelijne, blijven mij van de film vooral de cliché’s van hiervoor bij. De good guys en de bad guys zijn duidelijk. Maar wat zou de ondeugende opa eigenlijk zoal aan zijn Statenbijbel gehad hebben?

De film herhaalt meer de beeldvorming van Jan Wolkers en Maarten ’t Hart dan de sensitiviteit van Franca. Zoals ook bij het bejubelde Zwartboek de combinatie van vroomheid en onmenselijkheid snel gelegd is: hoe behandelt een christelijk gezin een Joods meisje bij het Bijbellezen? Of zoals in The Chosen (2006) de gebroeders Baan van het gelijknamige ICT-bedrijf een geliefd object waren van de framing ‘menselijk óf gristelijk’.

Het wachten is op een coming of age van de Nederlandse filmindustrie. Een eerste teken van ontluiken is bijvoorbeeld Zwart IJs van Geertjan Lassche – al blijft ook dan nog de kleinburgerlijke indruk hangen dat Rouveen zich vooral afvraagt of iemand mee mag doen aan schaatswedstrijden op zondag. Mijn wensenlijstje aan nuances gaat dus nog verder.

Ik zou graag een levendige puber willen zien die niet voor niets van een niet-heel-zwaar-christelijke school wordt getrapt en dan door zijn liefdevolle Staphorster tante wordt opgevangen. Met – niet te snel, maar toch – een scène met echt schuldbesef, met iets van vergeving, een paar korte hoopvolle woorden, een doorgaan en, jawel: een terugkeer op school zonder vernederingen – ook de schoolleiding ontvangt hem met een zekere opluchting terug. (Al blijkt een nogal populaire docent het evangelie niet helemaal te begrijpen: hij kan deze rehabilitatie niet meemaken.) Of een sensitieve dochter die een fijne jeugd heeft gehad ergens in de Amsterdamse grachtengordel. Na het doorlopen hebben van een Steve Jobsschool en een University College ontdekt ze dat een verstilde rooms-katholieke kapel haar raakt. Ze gaat op zoek, en ontdekt dat haar overgrootvader een nogal bevindelijke hervormde predikant was die is omgekomen toen hij een kleuter uit een kanaal probeerde te redden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.