De ongemakkelijke waarheid van klimaatverandering verdeelt de wereldpolitiek als het gaat om gezamenlijk verantwoordelijkheid dragen voor een oplossing.

Een oplossing die de lasten eerlijk verdeelt, zonder dat de zwakste schouders het meest te dragen krijgen. Klimaat is beladen met schuld, schaamte en metafoor voor onze collectieve machteloosheid.

Wie kan er dan nog origineel over dit thema schrijven? Wie durft het nog te agenderen? En tegelijkertijd: wie durft het nog te negeren? Wij leven in een land met een ambitieus Klimaatakkoord, met een rechterlijke macht die klimaatacties afdwingt van de staat, maar ook met burgers die zich afvragen hoeveel hun druppel op de gloeiende plaat zal helpen. We leven in een land waar politici het onderwerp instrumenteel gebruiken als een breekijzer in onderhandelingen of juist als wisselgeld wanneer het even niet zo lekker gaat. In deze Groen negeren we het onderwerp niet en gaan we aan de hand van vuur, aarde, lucht en water op zoek naar inspirerende antwoorden op de vragen: wat is het goede, voor ons land, voor de wereld? Waar moeten wij, ook als individuele burger, eindelijk het goede doen? Hoe zijn wij rentmeesters van onze lijdende planeet?

Ter bemoediging en verootmoediging las ik in de afgelopen weken paus Franciscus’ klimaatencycliek Laudato Si. Hij stelt dat we in het klein onze verantwoordelijkheid kunnen nemen: “De lokale politiek kan zich richten op een verandering in de con- sumptie, de ontwikkeling van een afval- en recyclingeconomie, op de bescherming van bepaalde soorten en de programmering van een gediversifieerde landbouw.” Uiteindelijk maakt ons dit rijker: “Geluk vereist het kunnen beperken van sommige behoeften die ons betoveren, zodat wij beschikbaar blijven voor de veelvuldige mogelijkheden die het leven biedt.”


Esther Paul-Jonker is hoofdredacteur van Groen