Mensen kloppen op onze deur, op zoek naar asiel: een schuilplaats. Wij staan voor de vraag of wij die schuilplaats willen en kunnen geven. Perdonare heet dat in het Latijn: helemaal (ver)geven.

Ik schaam mij toch wel een beetje als ons antwoord op asielvragen willekeurig wordt. Als kinderen afhankelijk worden van de vertragingstactiek van ouders of advocaten, van media-aandacht of onze bereidheid om acties te organiseren.

Ik schaam mij een beetje als onze principes vooral de nabije medemens beogen. Zijn wij ook zo principieel als het gaat om al die mensen in Turkse en Griekse kampen? Zijn wij ook zo principieel over onze keuzes die gevolgen hebben voor de meest kwetsbaren in de wereld, die helemaal niet kunnen vertrekken? Als het om onze (fair)phone gaat? Als we met onze (vlieg)reis een persoonlijke bijdrage leveren aan de klimaatproblematiek?

Ik schaam me een beetje als we doen alsof er in ons land voor iedere asielzoeker een plek zou zijn. Alsof spreken over draagkracht en draagvlak een zonde is tegen het gebod van de barmhartigheid. Eerlijk is anders. Er zijn weinig mensen te vinden die geen onderscheid willen maken tussen veilige en onveilige landen, schrijnende en minder schrijnende gevallen, een vlucht voor geweld of een vlucht voor armoede. Je kunt discussiëren over waar de grens ligt. Maar er zijn weinig mensen te vinden die ervan overtuigd zijn dat ons asielbeleid zonder een zekere strengheid kan.

Als we rookgordijnen optrekken rond ons strenge beleid, voeden we de valse hoop van duizenden en duizenden mensen, die met gevaar voor eigen leven de tocht over woestijn en zee wagen, met gewetenloze mensenhandelaren als hun gids. Laat ons pardon daarom pardon zijn. En ons nee ook nee.


Dr. Wouter Beekers is directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie