Niettemin is het niet-voor-God-spelen-argument nogal lek. In de aflevering Best Friends Forever (2005) van de satirische animatieserie South Park, overlijdt het kereltje Kenny door een auto-ongeluk. Overigens naar Gods wil, want Hij heeft Kenny in de hemel nodig in de strijd tegen Satan. Satan van zijn kant doet alles om de in coma liggende Kenny in leven te houden. En over Kenny’s hoofd vechten aanhangers van pro life, onder leiding van de duivel, en pro choice, onder leiding van Jezus, met elkaar.

Uiteindelijk realiseert Kyle, één van Kenny’s vrienden, zich wat er aan de hand is. En zonder het te weten voert hij Gods wil uit door te zeggen: ‘We speelden al voor God toen we Kenny aan de beademing legden’. En zo is het. Met elke bril, elke stok, elke gevulde kies, elke inenting, elke keizersnee spelen we voor God, grijpen we in in Zijn schepping. Bij gentherapie, DNA-manipulatie en prenatale screening lijkt dat enorm, maar feitelijk zijn we al heel ver gegaan op deze weg.

Ik vind dat overigens een uitstekende zaak, ook als gelovige. God schiep de mens naar Zijn beeld en gelijkenis, als created co-creator, als geschapen medeschepper. Wij moeten gehoor geven aan onze goddelijke roeping, vanaf de schepping in onze ziel gebrand. Zoals de reclame van de Praxis ons onbewust voorhoudt: We zijn gemaakt om te creëren. Om wat stuk is, heel te maken. Om wat niet af is, mooi te maken. Om alles wat we bedenken, uit te voeren. Wij zijn immers gemaakt om te maken.

En zo zullen wij doen.

Dr. Frank Bosman is cultuurtheoloog