Er is veel goeds in onze tijd, het is mooi om dat te erkennen. Maar soms is onze samenleving – waar wij trouwens actief deel van uitmaken – ver weg van hoe God het bedoeld heeft. Hoe weinig plezant dat ook is, het is goed om dat gewoon te blijven benoemen.

In het zoeken naar balans tussen ‘confrontatie’ en ‘toenadering’ is in onze partij de afgelopen jaren wel het een en ander veranderd. Hoe lang is het geleden dat een lijsttrekker kon struikelen over een zondags ijsje? Hoe lang is het geleden dat we in ons verkiezingsprogramma’s voorstelden om grondwettelijk vast te leggen dat de overheid ‘God publiek moet eren’? Vijftien jaar, beste mensen. En een beetje reflectie daarop kan geen kwaad lijkt me.

Elkaar te bevragen over de balans tussen ‘toenadering’ en ‘confrontatie’ is een relevante en waardevolle bezigheid. Met oprechte dankbaarheid constateer ik dat onze volksvertegenwoordigers, ook ten tijde van regeringsdeelname, niet weglopen voor zo’n fundamenteel debat.

Ook het Wetenschappelijk Instituut moet dat debat aan durven gaan. Dico Baars vroeg ons of we ‘confrontatie’ en ‘toenadering’ niet tegen elkaar aan het uitspelen waren. Eerder hielden Bjorn Lous en Gerben Bosscha ons in Groen voor zelf veel te veel mee te gaan in de denkkaders van het neoliberalisme. Ik zeg daar maar even niets op terug; soms is het goed over kritiek gewoon na te denken.

De afgelopen maanden mochten wij werken aan een herformulering van de partijbeginselen. Ook daarvoor geldt: we kiezen onze woorden soms net iets anders dan pakweg vijftien jaar geleden. De tekst kwam tot stand in vele gesprekken, met collega’s, partijleden en kiezers. En het ging daarbij vaak over de balans tussen ‘confrontatie’ en ‘toenadering’. Soms waren gesprekken scherp en verwarrend. Juist dan waren ze verrijkend.

En ja, dat mag u lezen als een uitnodiging.

Dr. Wouter Beekers is directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie.