Eerste bedrijf. Onlangs verschenen cijfers over kinderen die vandaag de dag leven in bijstandsgezin. Zestig procent daarvan betrof niet-westerse gezinnen, en dat terwijl niet-westerse gezinnen maar tien procent van de bevolking vormen. Drama, dacht ik en zei het ook nog eens hardop. Helemaal fout, volgens mijn multiculturele vrienden: doemdenker die ik was, met mijn knieval voor het populisme. Begrijp me goed, ik hou van die gasten. Maar multiculturalisten lijden nog steeds een beetje aan wat Scheffer beschreef als ‘gelatenheid over de grootste sociale kwestie van onze tijd: de vorming van een etnische onderklasse’.

Tweede bedrijf. Dankzij deze gelatenheid zijn de multiculturalisten in een politiek marginale positie geraakt. Hoe verrassend ook, Denk haalde toch maar 216.000 stemmen, niet veel meer dan het ronduit racistische Forum voor Democratie. En Jesse Klaver, die de campagne lang de ‘historische kans op een linkse overwinning’ bezong, boekte met veertien zetels weliswaar een bijzonder resultaat voor zijn partij, maar het goud, zilver en brons was toch echt voor Rutte, Wilders en Buma, de drie beschermheren van de Nederlandse cultuur.

Derde bedrijf. En daarmee wordt het drama pas echt een drama. Want de maatschappelijke kwestie die Scheffer ooit beschreef lossen we niet op met seculier geflirt met ‘joods-christendom’ en bange oefeningen in exclusivisme. Dat is een zwaktebod. Onze nationale identiteit is veeleer gevormd door een strijd tegen eenheidsdrang, een drang van vreemde bezetters en binnenlandse meerderheden, eerst christelijk, later liberaal. Nederlanders stonden op tegen de onvrijheid en verdedigden een principieel en inclusief pluralisme. In dat pluralisme ligt onze toekomst. En multiculturalisten die zich terugtrekken in luchtkastelen worden in die strijd voor het pluralisme node gemist.


Wouter Beekers is directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie