Dit seizoen geven twee zangers vrijmoedig rekenschap van hun christen-zijn. De 21-jarige Claude kwam in 2013 samen met zijn drie broers en drie zussen als vluchteling naar Nederland vanuit Congo, nadat hun moeder hen al vooruit was gegaan. In zijn nummers wisselt hij met speels gemak tussen Nederlands en Frans en weeft hij de talen in een prachtige harmonie door elkaar heen. 

De aflevering waarbij ik bleef hangen was gewijd aan het oeuvre van zanger Matthijn Buwalda, in christelijk Nederland welbekend. Karin Bloemen vertolkte een nummer van hem dat blijft rondzingen in mijn hoofd: ‘Wie alleen maar opstaat voor zichzelf, die mag weer gaan zitten.’ 

Voor wie staan we op in de politiek, of blijven we liever zitten? Als we niet opstaan voor onszelf, voor wie dan wel? We hebben burgers en politici nodig die opstaan voor gezinnen zoals dat van Claude. En een kabinet dat trots verkondigt het ‘strengste asielbeleid ooit’ te willen invoeren... dat mag snel weer gaan zitten. 

De Bijbel roept ons op, op te staan voor vrede en voor recht. En daarbij in het bijzonder oog te hebben voor vreemdeling, wees en arme. Niet alleen in een muziekprogramma bij een van oudsher liberale omroep, ook in de politiek mogen we met onbevangen opgewektheid en zachtmoedigheid een christelijk geluid laten horen. We hoeven niet bij de pakken neer te zitten. We mogen opstaan in de kracht en de navolging van de Opgestane.