Je zou zeggen dat zich daarmee ook voor de ChristenUnie nieuwe kansen aandienen. Maar de machine hapert. De te overburggen kloof is groot. Binnen de partij is men warm van christelijk-sociaal denken, verantwoordelijkheid, constructieve oppositie en ruimte voor de samenleving. Maar op sociale media en in mijn vriendenkringen passeren hele andere onderwerpen de revue: de strijd tegen woke, het opdringen van de lhbti-agenda, de leugens van de politiek en de afkeer van ‘de wereld’. Niet Groen van Prinsterer is voor hen een inspiratie, maar Donald Trump. Men vraagt niet om een christelijk-sociale canon, maar om de Bijbel. 

Binnen de partij vormen die geluiden een recept voor ongemak. Want de antithese had de laatste jaren aan prominentie ingeboet, deze heikele onderwerpen leken enigszins gepacificeerd. Het is verleidelijk om hete hangijzers te negeren, maar een aantal ontwikkelingen geven de ChristenUnie daar mijns inziens weinig ruimte toe. Aan de ene kant reflecteert de huidige koers van de ChristenUnie ontwikkelingen binnen de kerken die de traditionele achterban van de ChristenUnie vormen. Aan de andere kant is de opkomst van conservatieve waarden breed te merken in christelijk Nederland, dwars door denominaties heen. Juist de conservatieve kerken, op afstand van de instituties, maken de meeste groei door. 

Dat stelt ons voor een uitdaging. De ChristenUnie doet er goed aan niet onbewust de boot te missen bij een eventuele ‘revival’ in ons land. Ze kan er bewust voor kiezen haar huidige verhaal onveranderd uit te dragen, maar dan kun je je afvragen hoe breed ‘de Unie van christenen’ is die het in de komende jaren vertegenwoordigt. Of ze zet erop in om migrantenchristenen, evangelischen en orthodoxen nadrukkelijker te betrekken, maar dan moet het de politieke wensen uit die gemeenschappen ook serieus nemen. Het zijn juist de beladen onderwerpen rond identiteit, ethiek en godsdienst die de doorslag geven bij het succes van zo’n poging. En dan moet lef getoond worden om ook op dat terrein een duidelijk verhaal te hebben. Daarvoor hoeven we niet terug naar de jaren vijftig. Maar we dienen de vragen van een jonge generatie christenen wel serieus te nemen.

Tim Kuijsten is lijsttrekker van de ChristenUnie Amsterdam en oud-medewerker van de Tweede Kamerfractie