Het leven is een stuk duurder geworden als gevolg van de energiecrisis, de daarop volgende inflatie en de gestegen marktrente. Ik voel ook de toegenomen kosten van de boodschappen, het tanken of het warm stoken van mijn huis. Een steuntje in de rug van de bank zou fijn zijn, al helemaal omdat banken mooi profiteren van de gestegen rente van de Europese Centrale Bank (ECB), zonder daar iets voor te doen. Ook snap ik dat een hogere rente op de studielening nu niet goed uitkomt.

Toch mis ik ook de nuance in de oproep van burgers om meer rente te krijgen en minder te betalen. Had je dan ook meer willen betalen toen de ECB-rente negatief was de afgelopen jaren en de bank dit alleen doorrekende bij spaargeld boven een ton? En waarom verplaats je niet gewoon je geld naar de vele marktpartijen die een hogere rente bieden? Of naar europese banken (waar het ook beschermd is)? Voor de (oud-)studenten: is het eerlijk om geen rente te betalen, terwijl jouw lening door inflatie minder waard wordt?

Burgers zouden dus niet om meer zakgeld moeten vragen en de ChristenUnie zou hier ook niet al te makkelijk in mee moeten gaan. In plaats daarvan zouden beide wél kritische vragen mogen stellen bij de oorzaak van de inflatie en rentestijgingen. Waarom blijven overheden de kosten maar indexeren, waardoor de inflatie blijft stijgen (loon-prijsspiraal)? En waarom zet de ECB het paardenmiddel van de renteverhoging in, terwijl prijsstijgingen slechts door een paar sectoren worden veroorzaakt? Waarom blijft de ECB met een rentemodel werken waarvan de aannames gebrekkig onderbouwd zijn?

Misschien hadden mijn ouders toch gelijk. Met mijn zakgeld moest ik leren wat de waarde van geld is, keuzes te maken en een periode te overbruggen met een bepaald bedrag. Ik moest leren zelf keuzes te maken in plaats van om meer zakgeld te vragen. Hoe doe jij dat?

Pieter Stam is econometrist en macro-econoom. Voor de ChristenUnie is hij voorzitter van het themanetwerk Financiën en Economie en commissielid in de gemeente Houten.