Het oorspronkelijke programma betoogde namelijk terecht dat onze generatie “misschien wel de laatste” is die nog iets kan doen aan klimaatverandering en de schade die deze veroorzaakt. Het overgenomen amendement stelt dit oneindig veel scherper: wij zijn “de laatste generatie die” nog iets kan doen tegen klimaatverandering.  

Talloze vragen borrelen op bij een betere doordenking van deze alarmerende boodschap. Hoezo de laatste generatie? Wie heeft dat vastgesteld en is er bewijs voor? Maar belangrijker: hoe verhouden deze woorden zich tot ons Godsbeeld? Als wij “de laatsten zijn” die klimaatverandering kunnen stoppen, hoe zit het dan met ons vertrouwen op God? Blijkbaar is Hij niet zo almachtig als ik altijd geleerd heb, maar is Hij afhankelijk van onze nobele inspanningen om Zijn schepping te redden. Is dit misschien ingegeven door paniek over de toestand van onze planeet? Zijn de indieners, ondersteund door het bestuur, vergeten hoe de verhoudingen liggen?  

Een christelijk perspectief op klimaatverandering is meer gebalanceerd. Natuurlijk moeten we verantwoordelijkheid nemen en wellicht is het inderdaad vijf voor twaalf. Maar het tempo van de klok bepalen wij niet. Er is er toch maar Eén die bepaalt of de wereld bestaat of vergaat? We zijn toch arbeiders op Zijn akker en niet op ons eigen veldje? 

Groen realistisch is de koers die ons past: verantwoordelijkheid nemen in het besef van afhankelijkheid en in vol vertrouwen. Laat het doemdenken vooral over aan wie geen hoop hebben. Ik houd mij liever vast aan deze Bijbeltekst uit Filippenzen: Weest over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank Hem in al uw gebeden. 

Jan Steven Eilander is lid van ChristenUnie-fractie in Amersfoort, ambtenaar in Zeist en radionerd in Nijkerk. Met deze columns faciliteert het Wetenschappelijk Instituut het partijdebat. De columns zijn op persoonlijke titel.