Vertrouwen en troost hebben ook vandaag alles met elkaar te maken als je kijkt naar de relatie tussen politiek en burger. Een relatie die meestal alleen in goede tijden standhoudt: ‘Ik ben je trouw zolang jij mij troost; mijn belang veiligstelt, mijn onrust en mijn angst wegneemt.’ Politici gaan geregeld in deze beweging mee: ‘Ik beloof je te troosten en jouw belang veilig te stellen. Vertrouw me maar. Ik los het op.’ Een belofte die we uiteindelijk niet waar kunnen maken.

Een praktijkvoorbeeld dat ik regelmatig in de raadszaal tegenkom, is de teleurstelling van bewoners die inspreken. Inspreken draagt de belofte in zich dat je meedoet en dat je mening telt. En dat de raad het oplost. Wat we er vaak niet bij vertellen, is hoe die mening vervolgens meeweegt en vaak sneuvelt. Zo wordt inspreken een ervaring van meedoen voor spek en bonen. En dat doet wat met de betrouwbaarheid van de overheid. Een pijnlijke uitkomst. En onnodig: de verwachtingen zijn domweg te hoog gespannen. De overheid is geen vader, geen moeder, geen god, geen verlosser.

Laten burgers en politici zichzelf en elkaar weer letterlijk als medemens gaan zien. Schitterend en feilbaar tegelijk. Dan ontstaat er mogelijk weer een basis voor vertrouwen. Samen de krakkemikkige alledag aanvaarden en realistische verwachtingen over elkaar koesteren. Samenleven gaat niet zonder geven en nemen. Het eigen belang legt het vaak af tegen het algemeen belang en dat kan goed zeer doen. Het is de opdracht aan de overheid om hierin met wijsheid koers te kiezen en te houden en eerlijk te zijn dat ze dat met vallen en opstaan doet. Dat maakt het niet gemakkelijker, wel betrouwbaarder. Want in het erkennen van elkaars feilbaarheid zit in zekere zin troost.