Waar visie ontbreekt, gaat een volk ten gronde. De vertalingen verschillen wat, maar zo ongeveer houdt Salomo het ons voor in zijn Spreukenboek. Onze eigen staatsman Mark Rutte heeft wat minder op met dat idee van visie. Een visie is wat hem betreft de olifant in de kamer die het zicht belemmert. Die dus – als we even verder redeneren – maar beter door de dierenbescherming kan worden gesedeerd en opgesloten. Toch lijken hij en anderen nu toch wel een beetje bezig met visie: visie op hoe we corona onder controle krijgen en houden en visie op de lessen uit de ingrijpende periode die achter ons ligt.

Die visie vind ik nog een beetje te klein om daarvoor de metafoor van een olifant te gebruiken. Een actuele visie geeft antwoord op actuele vraagstukken. En daarvan hebben we er eigenlijk toch wel een paar meer dan een coronavirus alleen, lieten de afgelopen jaren zien. We hebben zoiets als een vraagstuk rondom rechtvaardig verduurzamen: ik noem maar even het Groningse gas, de gele hesjes en de stikstof. Dan is er nog een Europese vluchtelingencrisis, waarover het weinig gaat terwijl de situatie in Griekenland niets is om trots op te zijn. De discussies rondom internationale veiligheid lijken  te zijn gaan liggen na het uitschakelen van de Islamitische Staat, maar ik herinner me voorspellingen dat de terreur door deze gebeurtenissen weer meer naar Europa toe zou kunnen komen. Ook laaide even voor de zomer de discussies rondom multiculturalisme en racisme weer stevig op.

Vraagstukken van duurzaamheid, welvaartsverdeling, migratie, identiteit, veiligheid en democratie zijn nauw aan elkaar verbonden. Ik hoop op verkiezingsprogramma’s die die vraagstukken in hun onderlinge verbondenheid durven te adresseren. Ik hoop stiekem zelfs op campagnes en politici die de complexiteit onder ogen durven te zien. Misschien was het even niet zo in de mode, maar een beetje grote verhalen, dat hebben we toch wel nodig vandaag de dag.