Oppositiepartijen hebben meerdere keren en op verschillende manieren geprobeerd om een motie aangenomen te krijgen voor structurele verbetering van de salarissen van zorgmedewerkers. Zorgmedewerkers kunnen immers geen boodschappen betalen met applaus, redeneren deze oppositiepartijen.  

Het realisme waarmee coalitiepartijen reageerden was legitiem, maar kwam krampachtig over. Natuurlijk gaat de politiek niet over salarisonderhandelingen en natuurlijk zijn er al loonsverhogingen uitonderhandeld. Natuurlijk is het niet helder hoe die hogere lonen betaald moeten worden, temeer omdat naast zorgmedewerkers ook onderwijzend personeel en politie meer loon wensen en misschien wel verdienen. Maar weglopen voor een stemming is een teken van angst en angst strookt niet met de manier waarop een democratie hoort te werken.

Wat ik kwalijk vind is dat de motie zelf geen deuk in een pakje boter slaat. Zonder dekkingsvoorstel en zonder aan te geven hoeveel welke zorgmedewerker dan meer moet verdienen, is het politiek broddelwerk en niets meer dan verkiezingsretoriek.

Na applaus vóór de zorg hoopt de oppositie nu op applaus ván de zorg. Het is een kunstje voor de bühne. En dat terwijl het effect kan zijn dat minder mensen kiezen voor het werken in de zorg, omdat je daar blijkbaar slecht betaald wordt en het moet doen voor het applaus.

De coalitie wilde wél mee in het voorstel om het applaus te vergezellen van een eenmalige zorgbonus van €1000,-. Deze vorm van politiek draait om de vraag: ‘hoe zorgen we dat iedereen ziet dat we het menen met ons applaus’ en is in wezen ook moeizaam. De uitvoering van het voorstel blijkt complex. Er zijn bijvoorbeeld verpleegkundigen die het nauwelijks drukker hebben gehad, en facilitair medewerkers die zich een slag in de rondte hebben gewerkt om nieuwe locaties te openen. Het gemor onder personeel over het uitblijven van de bonus en de zorgen van zorgbestuurders dat zij straks onmogelijke keuzes moeten maken over de verdeling van de bonus, leggen een schaduw over het zo goedbedoelde voorstel. Zo kan het uiteindelijk contraproductief werken.

Het politieke jaar is begonnen, dat is duidelijk. En het zal in het teken staan van de verkiezingen. Onze parlementaire democratie, waarvan de waarde noch in applaus, noch in geld is uit te drukken, bewijzen oppositie én coalitiepartijen geen dienst door applauspolitiek te bedrijven met simplistische moties of halfbakken voorstellen.

Joëlle Gooijer-Medema is fractievoorzitter voor de ChristenUnie in Delft, werkt bij het Leger des Heils en heeft hart voor de ouderenzorg.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van een van onze columnisten. Dit is de eerste column na de zomerstop. Voor de zomer schreef Jan Steven Eilander de column 'Varen op zicht' Tot volgende week!