Een van de uitzonderingen hierop is CU-staatssecretaris Paul Blokhuis. De afgelopen maanden haalde hij het nieuws met zijn pleidooi voor meer intern partijdebat over het homohuwelijk. Zijn positie hierin is duidelijk: "Mensen die verliefd zijn en houden van iemand van hetzelfde geslacht, hebben aan mij een goede bondgenoot." Ik bewonder zijn inzet en deel zijn standpunt.

Ik vind het dan ook teleurstellend dat ChristenUnie-leden recent een beginselverklaring hebben vastgesteld waarin wordt verwezen naar het huwelijk als een exclusieve verbintenis tussen man en vrouw. Los van de Bijbelse onderbouwing, vraag ik mij af wat de politieke relevantie is van dit statement in een beginselverklaring. Is dit de kern van christelijke politiek? Gaan we bij 76 zetels direct het burgerlijk wetboek wijzigen naar de versie van voor 2001, een huwelijk weer exclusief voor heterostellen?

Tegelijkertijd constateer ik dat erkenning van het homohuwelijk voor een groot deel van de ChristenUnie-leden een stap te ver is. Een compromis zou kunnen zijn dat ChristenUnie transparant is over het feit dat binnen de partij verschillend over dit onderwerp wordt gedacht, dat er daarom geen ‘partijstandpunt’ is. Geef CU-vertegenwoordigers de vrijheid om hun persoonlijke afweging te maken in kwesties die dit onderwerp raken. En laten we intern het debat hierover blijven voeren. Want laten we wel wezen, veel unies van christenen (zoals kerken en christelijke organisaties) hebben een niet al te best track record richting lhbt’ers.

Natuurlijk, het ontbreken van een partijstandpunt is niet ideaal. Van zowel progressieve als conservatieve hoek zal het verwijt komen dat niet duidelijk is waar de ChristenUnie voor staat. Toch lijkt mij dit een belangrijke stap voor de ChristenUnie om een bredere, inclusievere partij te worden in de kern gericht op hoopvolle politiek zoals beschreven in de beginselverklaring: dien de samenleving, deel de vrijheid, bescherm het leven.