Ik was met mijn zoon in Griekenland, en we spraken over de functie van de godenverhalen in de pre-christelijke oudheid. Een functie die steeds weer neerkwam op het verkrijgen van toegang tot meer geld, meer seks en meer macht.

Terug in ons appartement zocht ik op waar de Areopagus was, de heuvel waar Paulus voor het eerst de ‘onbekende god’ had geïntroduceerd. We bleken er al geweest te zijn, maar de plek viel niet op. Het verhaal van Jezus laat geen andere monumenten achter dan de mensen die het verandert, geen andere musea dan de gemeenschappen die het voortbrengt.

Wat zegt de joods-christelijke cultuur in een wereld die steeds meer terugkeert naar naakte machtshonger?

Europa is letterlijk sprakeloos als Turkije, Rusland en de VS in Syrië niet meer spelen volgens regels van menselijke waardigheid en rechten maar ‘gewoon’ de militair zwakkeren wegbulldozeren. Intussen komt in eigen huis een ‘nieuw rechts’ op dat draait om afkeer van rede en instituties (‘alternative facts’) en dat eigenlijk ook vooral de viriliteit aanbidt. Het noemt zich ‘joods-christelijk’, maar draait meer om de monumenten dan om de levende Jezus. Het is een Acropolis, geen Areopagus. Het is de aanbidding van geld, seks en macht.

Ik stel me Paulus voor. Niemand weet nog waar hij stond. We weten wèl dat hij de waarheid bleef spreken. Dat die waarheid een weg vond naar het hart van de cultuur. Dat het Koninkrijk van God werkt als een desem dat het hele deeg doortrekt. Dat er altijd gemeenschappen zullen zijn die haar doorgeven.

Het recht van elke burger om de waarheid te spreken. De bescherming van gemeenschappen waarin we haar overdragen. Misschien zijn dát wel de monumenten van de christelijke politiek - en misschien is dat wel genoeg.