Ik heb met verbazing gekeken naar de boerenprotesten. Niet alleen naar het kraken van een deur en het rammen van hekken, maar ook naar wat eromheen gebeurt. De ene na de andere politicus in coalitie en oppositie stond pal voor de boeren. In bijna de volle breedte waren partijen #trotsoponzeboeren. Maar als de politiek zo pal achter deze mensen staat, waarom hebben ze dan toch de behoefte om het Malieveld om te ploegen?

Ondanks al die politici die zeggen pal te staan voor boeren, voelen de boeren zich toch niet gehoord. Het legt een zwak punt bloot in ons politieke systeem. Er zijn genoeg partijen met landbouwvisies, maar er is blijkbaar geen lid in de Tweede Kamer te bekennen die zegt wat de boeren voelen.

Ik volg graag buitenlandse politiek, met name die in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Hoewel de politieke impasse in deze landen genoeg is om je slapeloze nachten te bezorgen, hebben deze systemen toch een groot lichtpunt. Er is namelijk weinig mooiers dan een parlementariër uit te zien komen voor het eigen kiesdistrict. Iemand die het in een betoog heeft over de vissers en havenarbeiders uit haar eigen stad. Zij zullen niet altijd hun zin krijgen, maar zij zullen toch zeker gehoord worden.

Een districtenstelsel kan politiek weer persoonlijk maken. Jouw volksvertegenwoordiger vertelt het verhaal van jouw dorp of stad in de Tweede Kamer. De stikstofcrisis is er niet mee opgelost. De situatie in Syrië ook niet, maar de verschillende geluiden vanuit de maatschappij kunnen worden meegenomen. Geen Kamerleden meer die zeggen dat  ‘het volk gesproken heeft’ om er vervolgens vier jaar lang niets mee te doen. Geen parlementariërs die in zulke grote fracties zitten dat ze niks te doen hebben. Een districtenstelsel is volksvertegenwoordiging in optima forma. Het brengt vertrouwen weer terug in de politiek. Zo maken we Nederland weer #trotsoponzevolksvertegenwoordigers.