De bovenstaande woorden dateren van een jaar geleden, toen ik schreef over christelijk-sociale politiek in Limburg. De afgelopen maanden is er – met een ware gideonsbende en veel landelijke steun – hard gewerkt om deze droom te realiseren. 

De tijd leek rijp. Katholieken horen steeds meer bij de ChristenUnie, denk aan de speech van bisschop De Korte tijdens het congres, en een toenemend aantal leden en kandidaten. Ook het landelijke succes van de ChristenUnie zou kunnen doorwegen in Limburg.

Toch bleek deze gunstige optelsom niet voldoende. Onze formidabele lijsttrekker is niet in de Staten gekomen, een grote teleurstelling. De analyses moeten nog worden opgemaakt, maar in de basis blijkt er met ongeveer een halve zetel gewoonweg te weinig draagvlak, te weinig achterban. Want politiek is weliswaar ideologie, maar – zeker in Limburg – vooral ook echte volksvertegenwoordiging: je stemt op wie je kent, op wie je taal spreekt en jouw vertegenwoordigt.

Ik denk nog steeds dat de ChristenUnie past bij deze provincie. Want hoewel ook Limburg is geseculariseerd, sluit ‘regiopartij’ ChristenUnie goed aan bij het gezinsleven, Rijnlandse manier van ondernemen en het geloofsleven dat veel katholieken koesteren. En overal waar de luistertour kwam, werd ‘onze’ minister Schouten op handen gedragen.

Het christelijk sociale denken van de ChristenUnie kan echter pas wortelen en vrucht dragen, wanneer het christelijk-sociaal doen in de provincie zichtbaar wordt. Door present te zijn, kun je relaties opbouwen, en in relaties het vertrouwen, en vanuit het vertrouwen een zetel om invloed uit te oefenen.

Gouverneur Theo Bovens sprak tijdens de nieuwjaarsreceptie tot de ‘Limburgers uit geboorte, en uit begeerte.’ Wie al eens zuidwaarts is getrokken, zal dat laatste vaak kunnen beamen, want het is hier prima toeven. Voor pioniers is het helemaal een feest; alles wat bovenriviers vanzelfsprekend is (een vast onderkomen als kerk, christelijke onderwijs, een zetel om mee te praten), is hier een uitdaging.

De roepstem vanuit het Zuiden klinkt daarom nog steeds: Kom over en help ons, wordt zo’n nieuwe Limburger. Want kerk en christelijk geïnspireerde politiek hebben dit soort Limburgers uit begeerte nodig, die ter plekke vormgeven aan een christelijke sociaal leven. Dan zit er vast eens een zetel in.

Jesse de Haan is voorganger in Maastricht en houdt van echte slagroom.