Hart én handen
Hart én handen
25 maart 2019
Ik zat woensdagavond met mijn zoon van vier maanden oud, die net zijn nachtflesje kreeg, op schoot te kijken naar Thierry Baudet die een paar honderd meter verderop in Zeist zijn uil liet opstijgen. Mijn zoon weet niets van uilen en heeft er, naast frequent braken, ook niets mee gemeen. Het vrolijke wezentje in mijn armen weet zich in zijn hulpeloosheid geen keus dan een bodemloos vertrouwen in wie hem voeden, wat er om hem heen gebeurt, en dat hij daar deel is van een groter verhaal. Zo moet het ook de stemmers van Baudet zijn vergaan.
Bij het ontwaken had iedereen Thierry inmiddels verklaard en geduid, heel Nederland wist van Borealen en oikofobie. Zure gezichten van andere partijen feliciteerden het Forum, schijnbaar zonder te zien dat er een nog grotere leegte bij de eigen partij aan een stem op Baudet moest zijn voorafgegaan.
Het verhaal van Baudet onderscheidt zich op politieke as die loopt van politiek idealisme naar bestuurlijk pragmatisme. Als er iets van politieke polarisering heeft plaatsgevonden in de afgelopen jaren, is een deel ervan langs deze as. Aan de ene kant staat het ideeënarme pragmatisme van de VVD en D66, die de illusie van redelijkheid willen creëren door technocratische en bestuurlijke argumenten. Als de koopkrachtplaatjes maar kloppen. Aan de andere van de as bevinden zich de holle idealen van Klaver, waar de bijstandsmoeder geen brood van koopt: hoop is sterker dan haat, volg je hart, dit is het moment, zin in de toekomst.
Het midden van deze as is steeds leger: hier staan partijen die een consistent perspectief combineren met een bestuurlijke agenda die oog heeft voor het effect van die plannen voor gewone mensen. Baudet heeft niet alleen een (conservatief) verhaal. In zijn optreden, juist omdát hij wars is van alle regels en zich niet aan politieke conventies houdt, schijnt de belofte door dat hij bereid is ver te gaan om ook echt verandering teweeg te brengen. Politiek met hart én hand. Die combinatie verklaart niet alleen voor een deel de opkomst van Baudet, maar ook de verdere gestage groei van de ChristenUnie.
Het verschil: Baudet moet het nog maar bewijzen, en maakt het zichzelf lastig met zijn beperkte organisatie en zijn openlijke flirts met extreemrechts. Uilen worden in regel niet ouder dan drie jaar. Als de ChristenUnie hart en hand blijft gebruiken, zal ze doorgroeien, lang nadat Baudets uil van het politieke toneel is verdwenen.
Mart Keuning was van 2012 tot 2018 fractievoorzitter van de ChristenUnie Leiden.