175 leven er op dit moment in het verdorven en gebroken IS-kalifaat. Minister Grapperhaus gaf recent al aan dat dit kabinet zich niet zal inspannen voor hun terugkeer. Terecht, vindt ook Montasser al-De’emeh, met zijn kennis, kunde en zijn schurende opinie die niet lijkt te stroken met zijn voorkomen en achtergrond. Hij noemde de terugkeer van deze kinderen ‘een potentieel risico’. En het risico gaat over meer dan veiligheid alleen.

In zijn stuk over gehechte levens laat Beekers aan de hand van een analyse van kerkvader Augustinus zien dat er altijd een spanning is tussen solidariteit dichtbij en ver weg. Het risico dat je zou nemen bij het opnemen (terugnemen is bij de meesten die daar geboren zijn geen sprake van), is dat je naast 's lands veiligheid ook 's lands draagkracht in gevaar brengt.

Maar we moeten toch solidair zijn met deze ‘IS-kinderen’? Met terugkerende IS-strijders zouden we al meer moeite hebben, maar dit zijn kinderen. Onze ideële antenne gaat direct aan. Toch zegt dit kabinet dat we hen niet zullen opnemen. Een risico zijn ze voor de toekomst, als waren ze een Paard van Raqqa. Dit kabinet is erachter gekomen dat als je hechte gemeenschappen hier hecht wilt houden je dan niet alleen naar hun veiligheid kijkt, maar ook naar hun draagkracht.

Misschien is het Paard van Raqqa wel geen Paard van Raqqa, maar op de balans van de gemeenschap hier en ver weg, is het gewicht hier zwaarder. We kunnen wel degelijk kinderen van IS-strijders als onze naasten ervaren. Maar wat de beroepsidealisten vaak vergeten, is dat de weegschaal twee schalen kent die van elkaar afhangen. Zonder draagkracht geen solidariteit. Een beroep op solidariteit zonder draagkracht is dan ook leeg. Aandacht voor de eigen veiligheid verdient hier de voorkeur boven het lot van deze kinderen. Het is terecht dat Nederland niet actief kinderen van IS-strijders terug gaat halen.

Anil Kumar is bestuursadviseur voor Richard de Mos in Den Haag, actief in de Indiase diaspora en houdt van spontane roadtrips.