Ik ging er maar vanuit dat de aandacht uitging naar belangrijkere zaken, de zuidelijke drugscriminaliteit bijvoorbeeld. En mijn tevredenheid groeide toen ik las over het – nu zo goed als gerealiseerde – ChristenUnie verkiezingsvoorstel van duizend extra wijkagenten. Totdat de noodklok van de Nationale Politiebond ons begin dit jaar wakker schudde met een categorisch hogere nood.

Zo blijken er maar liefst tweeduizend extra réchercheurs nodig, omdat slechts één op de vijf zaken kan worden opgepakt. En niet alleen de capaciteit is ontoereikend, ook de aangiftebereidheid blijft dalen. Korpschef Akerboom stelde zelf dat de dalende misdaadcijfers hard botsen met de werkelijkheid.

De veiligheid is in het geding. Kijk ook naar het dreigingsniveau in Nederland: niveau vier, op een schaal van vijf. Dat draagt niet bij aan een veilig gevoel. De VS verhoogden recent het dreigingsniveau voor ons land nadat een Afghaan op Amsterdam Centraal twee Amerikanen neerstak. Premier Rutte sprak van tijden waarin dreiging reëel is, maar zwijgt over oorzaken en oplossingen.

Zo komt het ‘maatschappelijke onbehagen’ niet uit de lucht vallen. De ontwikkelingen schuren met ons verlangen naar veiligheid. Dat verlangen is legitiem en al minstens zo oud als de Bijbel zelf. In zijn eerste brief aan Timotheüs roept Paulus op om te bidden voor alle koningen en gezagsdragers, opdat we rustig en ongestoord kunnen leven, in alle vroomheid en waardigheid.

Tweeduizend jaar later geldt deze oproep om te bidden voor vrede nog steeds. Maar er is wel iets veranderd. Zo waren er in Paulus’ tijd nauwelijks gelovigen met politieke invloed in het Romeinse rijk. Momenteel, echter, zitten er christelijk geïnspireerde partijen in onze regering. En daarmee verwordt het gebed een gebod: zorg ervoor dat de burgers ongestoord kunnen leven.

Als gelovige kun je bidden dat de onveiligheid op aarde mensen doet verlangen naar de hemel. Maar dat ontslaat christelijke bestuurders niet van hun verantwoordelijkheid. Ze mogen niet passief blijven. Zij dragen het zwaard in de strijd tegen criminaliteit en terreur.

Hannah Arendt verweet christenen een zekere wereldvreemdheid. Dromend van wat komt, laten gelovigen deze wereld teveel gaan. Laten gelovige politici dit maar ontkrachten door ook in deze wereld te strijden voor hun gedroomde veiligheid en idealen.

Jesse de Haan is voorganger in Maastricht en houdt van echte slagroom.