De ChristenUnie is een partij die over de pech van omstandigheden heen wil kijken. Heb je de pech dat je blind bent? De ChristenUnie regelt een braille verkiezingsprogramma. Heb je de pech dat je eenzaam bent? De ChristenUnie wil je dan niet afschrijven. Heb je de pech dat je om welke reden dan ook niet zo gewenst bent? De ChristenUnie wil je erbij houden. Nu dan, deze groep kinderen heeft de pech dat hun ouders naar Syrië reisden om zich daar met de jihad te bemoeien.

Natuurlijk, er zijn verschillende problemen bij het terughalen van die kinderen. Ten eerste is dit, dat de kinderen gevaarlijk zouden kunnen zijn. Vanaf welke leeftijd zijn het zelf jihadisten? Je kunt kinderen van vier rare dingen aanleren, maar voor hen is er ongetwijfeld nog hoop. Vanaf negen dan, zijn ze dan zelfstandig gevaarlijk? Het zou zomaar van kind tot kind kunnen verschillen. Ten tweede, het terughalen van deze groep kinderen is niet gemakkelijk. Moeten de jihadvaders en jihadmoeders mee? Hoe gevaarlijk is het voor degenen die betrokken zijn bij zo’n terugbrengactie? Dat zijn kwesties die ertoe doen. Maar toch blijft staan: als de ChristenUnie elk leven waardevol vindt en daarop aanspreekbaar wil zijn, mag ze zich, nog meer dan ze nu doet, uitspreken over deze kinderen. Niet altijd is politieke wil voldoende voor een weg, maar een voorwaarde voor politiek handelen is het in elk geval.

Mirjam Kosten studeerde religiewetenschap, is eindredacteur van Groen en kweekt paddenstoelen op koffiedik.