Vorige week was het precies 70 jaar geleden dat de moderne staat Israël is ontstaan. Onze partij heeft vanuit historisch en religieus perspectief een nauwe band met Israël en is in de Kamer vaak Nederlands pleitbezorger wanneer het gaat om VN-resoluties, vredesbesprekingen en het opzetten van ‘reconcilliation projects’. Samen met Joel Voordewind mocht ik vorig jaar mee om deze projecten te bezoeken, en ze doen werkelijk fantastisch werk. De band tussen de ChristenUnie en Israël brengt ook iets anders met zich mee. Onze partij is uitgesproken pro-Israël, en in de afgelopen landelijke verkiezingsprogramma’s krijgt onder andere de ‘ongedeelde hoofdstad Jeruzalem’ steeds een prominente plek. De vraag die tegelijkertijd, in ieder geval bij mij, wel is gaan leven, is of deze stevige uitspraken de vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnse autoriteiten wel ten goede komen. Dezelfde overweging heb ik bij het ChristenUnie standpunt dat we de Nederlandse ambassade zo snel mogelijk naar Jeruzalem moeten verplaatsen, in navolging van de oproep van Trump. Wat vinden we belangrijker? Het profileren van onze pro-Israël standpunten? Of de snelle vordering van vredesbesprekingen? Het een kan mijns inziens niet naast de ander.

Al meer dan 10 jaar is PerspectieF bezig om dat signaal ook op ChristenUnie congressen te laten horen. Al meer dan 10 jaar is die ruimte er nauwelijks. De ongenuanceerde teksten over Israël blijven zo in onze programma’s staan. Om de eenheid niet in gevaar te brengen wordt het debat geschuwd. We lijken te kiezen voor de lieve vrede. Debat in eigen partij is even wat minder belangrijk. Maar dient die lieve vrede ook het vredesproces? Is Perspectief te happig om dat gesprek aan te gaan? Te snel met de conclusie dat debat áltijd goed is?

Wat zou jij doen?

Jarin van der Zande is voorzitter van PerspectieF, ChristenUnie-jongeren, raadslid in Apeldoorn, en geeft graag ongevraagd stijladvies.