De roepstem van het zuiden
De roepstem van het zuiden
19 maart 2018
Hier in Limburg hebben wij geen provinciehuis, maar een heus gouvernement. Dit als erfenis van de militaire gouverneurs die hier ooit bestuurden. Aan de oever van de Maas ligt het er sprookjesachtig bij, zeker in panorama vanaf de Sint Pietersberg. Als ik daar hardloop bid ik soms stilletjes om een zetel voor de ChristenUnie bij de Statenverkiezingen van volgend jaar. Waarom?
Bij de gemeenteraadsverkiezingen kan je nog nergens in Limburg op de ChristenUnie stemmen. En dat terwijl de ChristenUnie het afgelopen jaar - ten opzichte van de landelijke verkiezingen van 2012 – toch met 48% is gegroeid. Het zou daarom mooi zijn als het bestuurlijke blauw van de ChristenUnie bij de provinciale verkiezingen van 2019 wél een plaatsje krijgt.
Het gaat niet om een landelijke partij die nu eenmaal ook hier zijn vlag wil planten. In tegendeel, ik denk juist dat de provincie roept om de komst de ChristenUnie. Als ‘regiopartij’ sluit zij goed aan op het gezins- en geloofsleven dat ook vele katholieken koesteren. Dit geldt ook voor natuur en een duurzaam landbouwbeleid, en waardig ouder worden in een krimpgebied.
Bovendien zou de inbreng van meer eurorealisme goed zijn voor de eurofiele stad, waar ook het Verdrag van Maastricht met zijn gevreesde zinssnede van een “ever closer union” is getekend. En omgekeerd zou de ChristenUnie van dichtbij de voor- en nadelen van de samenwerking van Nederland, België en Duitsland in de ‘Euregio’ kunnen bestuderen.
Het meest nog echter, denk ik dat het christelijksociaal denken van de ChristenUnie een sleutel kan zijn voor enkele problemen in Limburg. Een cartoon van Oppenheimer toont de Oostelijke Mijnstreek in Limburg als afvoerputje van Nederland. Juist die sociaaleconomische problematiek, van werkloosheid en armoede tot overgewicht en echtscheiding, verdient zorg. Want iedereen telt mee.
De roep van een kerk in een moeilijk seizoen heeft me naar het Zuiden getrokken. En wat eerst als plicht voelde is nu mijn grootste vreugde geworden; want het leven hier is bijzonder goed. Die roep klinkt ook in politieke zin. Het Zuiden heeft behoefte aan meer christelijk geïnspireerde politiek!
De kerk riep mij. Roept de politiek misschien jou? Met Eppo Bruins als betrokken patroonheilige van de Zuidelijke Nederlanden voelen wij ons al enorm gesteund. Maar we hebben ook mensen nodig die ter plekke de sociale segregatie en multi-problematiek te lijf gaan. De roepstem van onder de rivieren klinkt nog steeds: “Kom over en help ons!”