De Europese verkiezingscampagne van het afgelopen jaar sterkte mij in die overtuiging. Ik hoorde nogal wat partijgenoten mompelen: de SGP is wat rechtser, wat meer van: ‘superstaat nee’ en wij misschien wat meer van: ‘samenwerking ja’. Deze zelftypering vind ik nogal pover.
Steeds hebben de ChristenUnie en haar voorgangers betoogd dat Europese samenwerking mooi is, maar altijd gedragen moet worden door politieke gemeenschappen, die toch nog steeds nationaal geworteld zijn. Zonder politieke gemeenschap geen democratisch eigenaarschap. In deze traditie streed André Rouvoet in 2005 met groot succes tegen de Europese Grondwet. Tien jaar later bekritiseerde Johan Graafland in een partijrapportde verregaande monetaire samenwerking, die is zo wankel omdat er geen Europese politieke eenheid bestaat – een van de meest diepgravende analysesten tijde van de eurocrisis. Wij zijn altijd de partij geweest van ‘samenwerking ja, superstaat nee’. En er is in feite geen uitleg geweest hoe deze koers pastbij een aansluiting bij de Europese Volkspartij. Dat we haar transnationale ambities ‘kritisch zullen blijven volgen’, dat is toch wel een beetje magertjes.
Christelijke politiek is geen kwestie van links of rechts. Christelijke politiek behoort élke heersende macht en cultuur te bevragen. De profeet Nathan deed zoiets ooit bij koning David. Augustinus bevroeg de cultuur van het Romeinse Rijk. In de Middeleeuwen hielden geestelijken koningen en keizers geregeld een ‘vorstenspiegel’ voor. En de christelijke partijpolitiek in ons land begon ooit bij de diepgaande cultuurkritiek van Groen van Prinsterer. In de spiegel van het evangelie te blijven kijken, kritisch over jezelf en de cultuur waarin je leeft te blijven denken, daar gaat het om inchristelijke politiek.

En dat is voor een gelovige toch veel interessanter, dan mee te doen in een links of rechts kamp.