Onlangs was ik met mijn (schoon)kinderen in het stadje van mijn jeugd. In een omtrek van 300 meter lagen thuis, school, kerk en de sloot metkikkervisjes. Gezin, school, kerk en de meeste buren putten bovendien uit dezelfde traditie. Toen later als student stevig aan mijn fundamenten werd geschud, kon ik voortbouwen op een stevige kern, geworteld in een lijn van generaties her.

Mijn kinderen worden volwassen in een andere wereld. Ze weten meer dan vorige generaties en zien meer dan ze lief is. Ze horen dat autonomie en zelfverwerkelijking het hoogst haalbare zijn en voelen de hoop van hun ouders dat zij het nog beter zullen doen. Met het verlies van de eeuwigheid verwordt dat geregeld tot een panische race tegen de tijd. Bovendien, aan wie of wat ze zich daarbij kunnen spiegelen is relatief. Tradities zijn op drift en de wereld is een kakofonie van opinies en oordelen: wat hier goed is, is daar verwerpelijk en omgekeerd. Je moet het intussen zelf maar weten en daarmee word je je eigen vader, moeder, god. En dat maakt onzeker.

Mijn kinderwereld was niet zaligmakend. Toch ben ik het vermogen om tradities van generatie op generatie over te dragen gaan herwaarderen nu ik zie hoe het gebrek aan bodem vandaag veel jongeren parten speelt. Er ligt een schonetaak voor opvoeders om de tijd te nemen om met jongeren te delen welke waarden je drijven en hoe je je levenspad gaat, je momenten van zingevingen van wanhoop en verdriet te vertellen. 
Een mens wordt namelijk zichzelf in relatie met anderen met wie hij zich verbonden weet. Zei Adam het al niet? ‘Eindelijk een mens, net als ik!’