Hopelijk heeft u in de afgelopen maanden genoten van een welverdiende vakantie. Geheel vrijwillig uw koffers gepakt en in een comfortabel voertuig naar een ander land vertrokken. De laatste tijd bekruipt mij nogal eens de bange vraag hoe het zou zijn om vervolgens niet meer thuis te kunnen komen. Omdat dat te gevaarlijk is of omdat dat huis niet meer bestaat.

Ik realiseer me dat migranten hun leven vast ook heel anders hadden voorgesteld. Hoe terecht zijn dan mijn eigen verwachtingen eigenlijk? Die wereldorde die ooit zo vanzelfsprekend leek, die aarde die ooit zo onverwoestbaar leek. Zal het mij misschien ooit gebeuren? Dobberend in een bootje, of achterop een vrachtwagen?

De theoloog Erik Borgman peilt onze omgang met migratie als de bezetenheid om alles te willen beheersen en onder controle te hebben – en ons onvermogen daartoe. “Maar, zegt de bijbelse traditie, niet in het verzet tegen ons onvermogen de wereld te beheersen, maar in het serieus nemen ervan dient zich de toekomst aan. Als wij ons realiseren dat wij de wereld onmogelijk naar onze hand kunnen zetten, kan zich een nieuw perspectief openen.”¹

Migratie is de wereld op zijn kop. Van de migrant én van de ontvangers. Waar dat in zit, hoe ver dat gaat en wat je daar eigenlijk als christen en als politicus mee kunt of moet, de dilemma’s die dat onherroepelijk met zich meebrengt: dat zijn de vragen die we in deze Groen opzoeken. Een spade dieper en een afslag verder dan het bekende.

Esther Paul-Jonker, hoofdredacteur

Noot: Erik Borgman, Leven van wat komt. Een katholiek uitzicht op de samenleving. Zoetermeer, 2017. p. 49.