Berichten over Wetenschappelijk Instituut

Wat is een beter moment om in de denktraditie van de ChristenUnie te duiken dan vlak voor de start van een nieuw politiek seizoen? Tijdens de Summer School nemen onder meer Ernst Hirsch Ballin, Mirjam Bikker en René Cuperus nemen de cursisten mee in het thema 'Globaal gezien'. Wat zegt de ChristenUnietraditie over de uitdagingen van globalisering? En hoe maken we onze waarden concreet in politiek en samenleving?

Het debat rondom Europa werd voornamelijk gevoerd op twee flanken. Aan de ene kant waren er partijen als PVV, Forum voor Democratie en, vooruit, Jezus Leeft die uit de Europese Unie willen. Een #Nexit. Aan de andere kant vlogen op mijn social media de advertenties van D66 voorbij. Deze gingen over meer en meer Europa. De laatste dagen voor de verkiezingen hoorden we het geluid van de zelfbenoemde middenpartijen nog even: we blijven in de EU, maar de invloed vanuit Brussel moet beperkt blijven. Na de eerste exitpoll werd duidelijk dat PvdA de sterkste boodschap had voor Nederland: een Nederlander kan de baas van Europa worden!

Ontlasting moet deel worden van onze economie. En dat moeten we in Europa regelen.

We moeten het even hebben over het ‘moreel kompas’. De afgelopen weken beriepen de nodige politici zich op het hunne nadat ze in het nauw waren geraakt over hun (declaratie)gedrag. De afgekloven beeldspraak vergeven we ze maar even.

Vorige week pleitte D66-leider Rob Jetten voor een mondiaal natuurakkoord. Hij zou graag zien dat Europa de leiding neemt om volgend jaar op de internationale natuurtop in Peking een akkoord voor biodiversiteit op te stellen, in navolging van het Parijsakkoord uit 2015. In Trouw beargumenteerde hij waarom: “We genieten allemaal van natuurdocumentaires en we willen allemaal nog een keer een safari maken. Kan dat nog als er op Borneo alleen nog palmolievelden zijn, en dus geen orang-oetans meer?” Au. Ik hoop van harte dat niet de safari’s, maar de orang-oetans zelf het doel zijn van het op te stellen mondiale natuurakkoord. Want meer natuurbehoud is absoluut nodig, maar het helpt niet als we daardoor meer gaan vliegen.

Ruim een maand geleden sprak dr. Martine Vonk haar inspirerende Groenlezing uit. Op verzoek van het WI gaven de wetenschappelijk bureaus van VVD en GroenLinks een reactie vanuit hun partijvisies. De Teldersstichting (VVD) uit twijfel aan een verduurzaming vanuit de radix. Bureau de Helling (GroenLinks) verwijt Vonk over het hoofd te zien dat politiek het domein is van botsende waarden, waardoor haar voorstellen politiek gezien onuitvoerbaar zijn. Het laatste woord is aan Martine Vonk zelf: 'De kunst is om te zoeken naar grond voor gedeelde waarden.'

Het 100-jarig jubileum van de pacificatie van 1917 ligt nu twee jaar achter ons. Het lijkt er steeds meer op dat we het heuglijke einde van de schoolstrijd herdenken door ons met volle kracht te storten in een herhaling ervan. Nieuwe tijden geven nieuwe problemen. Zo is er terechte zorg over scholen als het Haga-lyceum, waar de letter van de wet (onderwijsvrijheid) lijkt te worden gebruikt om de geest van de wet (opvoeden tot bij deze samenleving betrokken burgers) te ondermijnen.

‘Hier in Limburg hebben wij geen provinciehuis, maar een heus gouvernement. Aan de oever van de Maas ligt het er sprookjesachtig bij, zeker in panorama vanaf de Sint Pietersberg. Als ik daar hardloop, bid ik soms stilletjes om een zetel voor de ChristenUnie bij de Statenverkiezingen van volgend jaar.’

De zomervakantie komt er weer aan. Voor de meeste mensen is dat een plezierig vooruitzicht. Lekker op vakantie. Misschien wel met familie. De vakantiereis van komende zomer zal echter niet voor iedereen even gelukkig uitpakken. Ik denk dan aan vrouwen en kinderen die over de grens meegenomen worden, hun paspoort en andere papieren moeten afstaan en vervolgens zonder rechten, documenten en hulp komen te zitten. Vaak gaat het om jonge vrouwen die te ‘Westers’ worden of weigeren vrijwillig met een partner te trouwen die in het land van herkomst woont.

Afgelopen zaterdag was ik te gast bij het Henri Veldhuis Symposium van The Rights Forum. Het was voor mij de eerste keer dat ik als voorzitter van PerspectieF zou gaan spreken of debatteren over het Israël-Palestina conflict.

Afgelopen donderdag inspireerde Martine Vonk ons met haar boeiende lezing 'Duurzaam radicaliseren, over een duurzaamheid vanuit de radix - het hart, de kern. Vonk schreef haar lezing met het oog op de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie. Maar hoe kijken de WI's van andere partijen eigenlijk naar haar lezing? Hieronder een reactie vanuit Bureau de Helling, het WI van GroenLinks: 'Politiek is iets anders dan ethiek. Wás het maar gelijk.'

Even gechargeerd: er zijn mensen die bang zijn dat onze cultuur ten onder gaat (aan islamisering bijvoorbeeld) en er zijn mensen die bang zijn dat de wereld door klimaatverandering onleefbaar wordt. Er zijn ook nog de pechvogels die bang zijn voor allebei; mijn indruk is dat die soort er niet zoveel is. Misschien is ons brein maar bedraad voor één doemscenario tegelijk.

Afgelopen donderdag inspireerde Martine Vonk ons met haar boeiende lezing 'Duurzaam radicaliseren, over een duurzaamheid vanuit de radix - het hart, de kern. Vonk schreef haar lezing met het oog op de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie. Maar hoe kijken de WI's van andere partijen eigenlijk naar haar lezing? Hieronder een reactie vanuit de Teldersstichting, het WI van de VVD: 'Bij het liberale gedachtegoed past twijfel aan de radix.'

Ik zat woensdagavond met mijn zoon van vier maanden oud, die net zijn nachtflesje kreeg, op schoot te kijken naar Thierry Baudet die een paar honderd meter verderop in Zeist zijn uil liet opstijgen. Mijn zoon weet niets van uilen en heeft er, naast frequent braken, ook niets mee gemeen. Het vrolijke wezentje in mijn armen weet zich in zijn hulpeloosheid geen keus dan een bodemloos vertrouwen in wie hem voeden, wat er om hem heen gebeurt, en dat hij daar deel is van een groter verhaal. Zo moet het ook de stemmers van Baudet zijn vergaan.

Het kabinet voelde de bui al hangen: toen het CPB en PBL woensdag de doorrekening van het klimaatakkoord presenteerden, lag het voorstel voor een CO2-heffing voor bedrijven al in de week. In het akkoord worden bedrijven te veel ontzien en de kosten komen onevenredig veel bij burgers te liggen. Daarbij, de klimaatdoelen van 2030 zullen met deze plannen niet worden gehaald. En dus komt alsnog een CO2-heffing uit de hoge hoed, wat goed in lijn ligt met de ideeën van de ChristenUnie.

Over twee dagen mag u uw stem uitbrengen, voor de verkiezingen van de Provinciale Staten én de Waterschappen. Maar waarom is goed waterbeheer eigenlijk noodzakelijk? En wat is dan een christelijk-sociale visie op waterbeheer?

Vandaag gaan de 'klimaatspijbelaars' weer de straat op. Een hoopvol plaatje, maar met een impopulaire boodschap, schrijft columnist Frank Bosman. De klimaatspijbelaars zijn uiteindelijk pionnen in een duister politiek spel, zo zegt hij. Maar wél pionnen met recht van spreken.

Dit is een ode aan mijn grootmoeder – ze is nu 94. Vanaf haar achtste werkte zij als turfsteker in het veen. Niet omdat het kon, maar omdat het moest. Zwaar werk, dat de gemiddelde man van vandaag niet meer zou doen. Na de oorlog bouwde haar generatie de welvaart op die gewone mensen in staat stelde méér te zijn dan loonslaven. Zij is een taaie.

Het hoopvol realisme van de ChristenUnie doet recht aan de dagelijkse spanningen tussen ideaal en werkelijkheid, en biedt bij elk onderwerp een prettige bandbreedte om op het standpunt te reflecteren. In het klimaatdebat mis ik nog wat realisme.

De toekomst van de Europese Unie staat op het spel tijdens de aankomende verkiezingen. Gaan we voor meer federalisme met als resultaat een Europese grootmacht of toch meer soevereiniteit naar de lidstaten? Juncker kiest nu voor meer federalisme. Hij vindt daarbij prominente staatshoofden uit onze Unie aan zijn zijde. Denk daarbij aan Emmanuel Macron die Europees federalisme als unie-ideologie niet schuwt. De Britse reactie kennen we, maar hoe varen de aspirant-lidstaten daar eigenlijk bij?

‘Wat wij gaan doen als we een absolute meerderheid behalen…’ Zo zou ieder verkiezingsprogramma eigenlijk moeten beginnen. Nu er meerdere verkiezingen aankomen is het goed om weer eens aandacht te geven aan de verkiezingsbeloften. Vooral denk ik dat het tijd is dat de kiezer leert om er anders naar te kijken.

Het vorige kabinet vroeg staatscommissie Remkes na te denken over de houdbaarheid van het parlementaire stelsel. In de afbakening van het rapport stelt de staatscommissie dat 'het bieden van oplossingen voor onvrede over concrete resultaten van beleid of de dieperliggende oorzaken van maatschappelijke onvrede buiten haar opdracht vallen.' Begrijpelijk, maar jammer. Want als je het over het functioneren van de democratie hebt, doen onvrede over beleid of de maatschappij in het algemeen er natuurlijk wel degelijk toe.

Wat een hardwerkend Kamerlid vermag. Het debat over het kinderpardon moet voor Joël Voordewind een mooie dag zijn geweest. Mede dankzij zijn standvastigheid wordt er opnieuw gekeken naar hier gewortelde kinderen die buiten het kinderpardon dreigden te vallen. “De wonderen zijn de wereld nog niet uit”, aldus Voordewind, en zo is het.

We staan met z’n allen voor de uitdaging onze CO2-uitstoot naar beneden te krijgen. Eén van de maatregelen die daar een bijdrage aan levert is minder hard rijden. Maar oh, wat ligt dat gevoelig. 130 km/u mogen rijden op de snelweg is een recht geworden, waar we niet zomaar op terug willen komen.

Ik weet het nog goed, van achttien jaar geleden. Zij op haar mooist, ik met een das, en voor ons stond een wildvreemde in toga die anekdotes over ons opdiste die elk van de aanwezigen kende, behalve hij zelf. Wij kwamen er alleen maar voor een papiertje, want ‘trouwen’ – dat was wat je deed in de kerk.

Het pleidooi van Kinderombudsvrouw Kalverboer om kinderen van IS-strijders zo snel mogelijk hierheen te halen, glipte door de Nashville-affaire door alle nieuwsnetten. Recent schreef directeur van ons WI, Wouter Beekers, al een interessant stuk met als kop: 'Een heilig leven is een gehecht leven'. Bij die stelling passen ook de vraagtekens bij het terugkeren van IS-kinderen.

Vorige week werd VVD-leider Klaas Dijkhoff gekozen tot Politicus van het Jaar. De panelleden konden kiezen tussen onder andere de zwembadnaaktfoto (Baudet), de Trudeau-hemdsmouwen (Klaver) en de proefballon (Dijkhoff). De meest vertrouwde minister (Schouten) of het meest effectieve Kamerlid qua aangenomen voorstellen (Dik-Faber) stonden niet op het menu. Het was, in het jargon uit mijn wereld, de overwinning van de marketing over het product.

De Europese verkiezingen zijn geen ver-van-ons-bed-show. En ze staan voor de deur. Gelukkig beloven de peilingen veel goeds voor onze CU-gelederen. Tuurlijk, van beloften en sympathie alleen groeien de zeteltjes niet, maar het bijbehorend warme gevoel is in deze koude maanden best welkom. Helemaal omdat de rillingen me over het lijf lopen als ik denk aan wie het Europese bestuurseiland Brussel in de kou laat staan.

Toen de Fransen in opstand kwamen tegen de Zonnekoning drong het ook tot zijn Marie Antoinette door dat er sprake leek te zijn van honger. Haar reactie: “bien, is het brood op? Laat ze cakejes eten” In lijn daarmee legde een geestig schrijver, Jonathan Miller, president Macron in de mond: “kunnen ze geen diesel betalen? Laat hen Tesla’s kopen”. In Frankrijk is de geest uit de fles en die gaat niet zomaar terug. Buitenlandse Zaken heeft het reisadvies naar onze zuideroverburen aangescherpt.

Drie jaar geleden hebben 195 landen het klimaatakkoord van Parijs ondertekend. Het doel van dit akkoord is de wereldwijde stijging van de temperatuur te beperken tot 2 graden Celsius ten opzichte van de voor-industriële tijd, zeg, 1850. En, waar mogelijk, deze stijging zelfs tot 1,5 graad te limiteren. Ook het Europees Parlement en de Europese milieuministers hebben dit akkoord geratificeerd. Een gezamenlijk doel waar we bij uitstek ook gezamenlijk de schouders onder moeten zetten.

Elke verkiezing laat zien hoe het politieke landschap opschuift naar rechts. Hieraan ten grondslag ligt het gevoel dat de zorgen over een destabiliserende maatschappij, onder andere als gevolg van massa-immigratie, niet serieus worden genomen. Ondertussen winnen internationale verdragen aan invloed, en verdampt de democratische invloed op keuzes die de maatschappij tekenen

Vandaag wil ik een positief verhaal schrijven. Tegelijkertijd wil ik het ook over het kerkasiel hebben. In mijn hart ben ik ervan overtuigd dat dit best samen kan gaan. Een verhaal met een goede afloop. De familie Tamrayzan mag blijven en ook komt er een oplossing voor de andere vierhonderd gevallen. Allemaal dankzij de kerk. Hoera! In mijn hoofd zitten echter twijfels.

Af en toe moet je even twijfelen aan wat je altijd zeker wist. Zo’n moment had ik toen ik de Zondag met Lubach-uitzending over kernenergie keek. Tussendoor mompelde ik nog wat over straling, onze kinderen en kernafval, maar tegen het einde van het item was ik zo’n beetje om. VVD-fractievoorzitter Dijkhoff vindt het ook een goed idee. Nu wij nog? Volgens Carla Dik-Faber niet en dus zit een omslag er voorlopig niet in. Wat nu?

De oorlog was voorbij. De wederopbouw kon beginnen en de gewone man kreeg het wat beter. Hoopvol woei daarna het verheffingsideaal door Nederland. Niet alleen de dokterszonen konden gaan studeren, ook de kinderen uit andere milieus konden zich gaan ontwikkelen. De zon scheen in de ‘glorieuze jaren zeventig tot negentig.’

De dividendbelasting had van mij best afgeschaft mogen worden. En een christelijk-sociale partij had zich daar harder voor mogen uitspreken, hoezeer dat ook onmogelijk werd na de bekende meloenuitspraak. Grappend dacht ik nog dat nu de meloen in stukjes gesneden is, het een prima fruithapje kon zijn. Het mocht niet baten. De maatschappelijke weerzin en ook de reacties uit de wereld van dat andere mkb, de startupwereld, waren niet te groot.

Ewald Engelen haalde in zijn column voor De Groene Amsterdammer maar eens flink uit naar Mark Rutte, die in de zak zit van het grootkapitaal. Engelen mag kennelijk tweemaal dezelfde column inleveren bij De Groene, hij schreef bijna dezelfde column eerder dit jaar, onder dezelfde titel. Die titel is wat de column interessant maakt: corruptie. Niet dat we geen stevige woorden van de man gewend zijn, maar toch.

De week van de veiligheid is net afgelopen, goed getimed nu de donkere avonden invallen. Twee jaar terug werd er ook bij ons ingebroken. Een nare ervaring, al viel de schade uiteindelijk mee. Wonend ‘achter’ het politiebureau hoop je dat de dader nog gepakt kan worden, maar de vriendelijke gelatenheid van de politie bleek veelzeggend.

Het is alweer oktober. Ik heb al mogen proeven van allerlei thematisch snoepgoed. Hoog tijd dus voor onze traditionele pietendiscussie. Deze discussie is nu al langer onderdeel van mijn leven dan de tijd dat ik daadwerkelijk in Sinterklaas geloofde. Hoewel het debat elk jaar net iets anders is dan het jaar ervoor blijft één ding vast recept: het is niet echt een debat, want niemand luistert naar elkaar.

We gaan het over eenden hebben. Dan bent u maar vast gewaarschuwd.

Even voor de duidelijkheid: ik ben geen SGP-hater. De SGP-politici die ik heb ontmoet, vond ik sympathieke en oprechte mensen. En ik geloof absoluut niet dat ze vrouwenhaters zijn. Als vrouw zijnde kom ik 10.000 keer liever Kees van der Staaij tegen in een donker steegje dan bepaalde  niet-SGP’ers (zoals een Trump). Maar waar ik wel moeite mee heb, is dat de ChristenUnie soms een gezamenlijke kieslijst heeft met de SGP.

ING is na een schikking met het Openbaar Ministerie bijna 800 miljoen lichter. Zelfs de premier, die als waakhond aan de leiband van menig multinational om zich heen blaft, kon kennelijk niet voorkomen dat de huisbankier van criminelen en witwassers voor dit feit bestraft werd. Gelukkig hadden ze bij ING nog wat miljoenen op de plank liggen, nadat de broodnodige opslag die bestuursvoorzitter Ralph Hamers zou krijgen, strandde in de publieke verontwaardiging. Ditmaal heeft de bank echter niet alleen alle fatsoensnormen, maar ook de wet overtreden, en nu gaat niet alleen topman Hamers, maar heel ING het in de portemonnee voelen.

Kies voor je gezin’. Dat schijnen ChristenUnie-Kamerleden met regelmaat tegen elkaar te zeggen. Het is dan ook een gezinspartij, maar ik denk dat alle ouders zich die spanning tussen werk en gezin wel kunnen voorstellen.

Afgelopen zomer werd bekend dat de afschaffing van de dividendbelasting de staat meer gaat kosten dan de eerder genoemde 1,4 miljard. Afgelopen vrijdagavond werd duidelijk hoe de ChristenUnie deze 'naheffingsmeloen gaat slikken'. In de scherpe laatste Maandagmiddagcolumn van Jarin van der Zande: 'Is de slokdarm dan nu helemaal uitgerekt?'

Het moet wel een schitterende zomer worden. Immers: Kamerstuk vierendertighonderddriehonderdnegenenveertig is door de Eerste Kamer aanvaard; het gedeeltelijk verbod op gezichtsbedekkende kleding is een feit. Het algehele verbod op gezichtsbedekking, zoals zo’n tien jaar geleden werd voorgesteld door de PVV redde het niet. Onder de noemer ‘onvrijheid tegengaan’ belandde het gedeeltelijke verbod (in overheidsinstellingen, het onderwijs en het openbaar vervoer) geruisloos in ons verkiezingsprogramma. Een winstje dus voor de ChristenUnie, de meest rechtsstatelijke partij van ’t land.

Van alle Armeniërs die tussen 2014 en 2017 Nederland moesten verlaten, is 64% vertrokken met onbekende bestemming (MOB), waarschijnlijk opgevangen door vrienden en familie in Nederland. 21% is door de politie vanuit het AZC opgepakt, vastgezet in een detentiecentrum en daarna op het vliegtuig gezet. En 15% heeft vrijwillig meegewerkt aan terugkeer en kreeg daardoor geld en ondersteuning om in Armenië een nieuw leven op te bouwen.

Ik krijg altijd een beetje jeuk als mensen waarschuwen voor “de” islam. Misschien omdat dit soort taal me doet denken aan die ene blonde politicus waar ik niet zo’n fan van ben. Maar het komt ook omdat mensen hiermee de indruk wekken dat de islam één groot, eng ding is dat ons bedreigt. En dat klopt niet.

Feiten en wetenschappelijk onderzoek vertellen ons nog niet wat het goede is om te doen. Op basis van dezelfde feiten en onderzoek kan je verschillende conclusies trekken over wat je met die feiten moet. Dat mag ook. Het is echter een dunne lijn naar het gebruik van onderzoek als buikspreekpop voor de eigen politieke conclusies. Zo probeerde vorige week op deze plaats Jesse de Haan de (veronderstelde) islamisering, immigratie en onvrijheid aan elkaar te knopen. Voor het wetenschappelijk sausje wordt het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) er bijgehaald.

Het zal niemand ontgaan dat de invloed van de Islam groeit. Elke dag lezen we over de maatschappelijke spanningen die hierdoor ontstaan. En omdat deze ontwikkelingen ongeveer zullen verdubbelen, zou de ChristenUnie hier meer aandacht aan moeten schenken.

Het zijn weer de weken van de partijcongressen. De VVD, het CDA en D66 hebben ze inmiddels achter de rug, de ChristenUnie leden ontmoeten elkaar aankomende zaterdag weer in Lunteren. Diegene die denkt dat het maar saaie bijeenkomsten zijn, heeft het flink mis. Met name voor regeringspartijen zijn eigen partijcongressen de uitgelezen kans om hun eigen visie, onafhankelijk van coalitieafspraken, weer eens onbeschaamd aan het grote publiek kenbaar te maken. Klaas Dijkhoff pleitte een week geleden op zijn congres nog voor het verlagen van de bijstand, en de herwaardering van ‘goed volk’. Gert-Jan Segers heeft al laten weten een nieuwe politieke agenda tegen het neoliberalisme voor zich te zien, en het congres zaterdag te gebruiken om die contouren aan de leden te schetsen.

Elk leven telt, iedereen is waardevol. Mooie woorden van de ChristenUnie en vaak hoort er ook een mooie agenda bij: de bescherming van kwetsbare levens. Nu is er een groepje dat er wat dat betreft een beetje bekaaid afkomt. Met reden, maar toch goed om ze in verband te brengen met de ‘iedereen is waardevol-agenda’. Het gaat om ongeveer 170 kinderen die de pech hebben dat hun ouders gevaarlijke fundamentalisten zijn. Daar kunnen ze niks aan doen; je familie kies je niet uit tenslotte.

Alle gemeenten in Nederland kampen met grote tekorten op de jeugdzorg en de WMO. In 2015 zijn budgetten overgeheveld van het Rijk en de provincie naar de gemeenten; sindsdien wordt de zorg lokaal georganiseerd. Dat is voor gemeenten heel prettig, omdat de zorg ‘ontschot’ kan worden: hulpverleners vinden elkaar via korte lijntjes en kunnen de zorg onderling afstemmen. Veel gemeenten hebben wijkteams ingesteld, met voor elk gezin één plan en één regisseur (geïnspireerd door André Rouvoet). Snel en preventief ingrijpen zou moeten voorkomen dat problemen groot en kostbaar worden. Omdat gemeenten de zorg beter kunnen afstemmen, heeft het Rijk sinds de decentralisatie elk jaar de budgetten verkleind. Nu kampen gemeenten echter met overschrijdingen. Waarom?

Het klinkt zo mooi: oude of zieke mensen die niet naar een verpleeghuis hoeven, maar liefdevol worden verzorgd door een familielid. Maar laatst hoorde ik dat een mantelzorger die ik ken een burn-out heeft gekregen. En zij is niet de enige met problemen. Volgens schattingen is zeker een op de tien mantelzorgers overbelast. Veertig procent van de mantelzorgers van dementerenden wordt volgens onderzoek binnen twee jaar depressief.

Het #dividenddebat met de ‘vergeten’ memo’s wekte afgelopen week weinig vertrouwen. Nog zorgwekkender zijn de achtergehouden memo’s waaruit bleek dat het salafisme groeit in Nederland, mede door buitenlandse financiering. Maar ik denk dat vooral de persoonlijke missers van politici het vertrouwen in de politiek ondermijnen, want ‘dat soort mensen’ maakt voor ons immers vele keuzes. Wat kan de ChristenUnie daaraan doen?

Stel je eens voor. Je hebt een nieuwe baan gekregen bij een bedrijf dat helemaal bij je past. De collega’s blijken prima samenwerkingspartners en de sfeer onderling is goed. Na een tijdje begint je toch ineens iets op te vallen. Een aantal van je collega’s, waaronder ook jijzelf, hebben twijfels bij een van de specifieke doelstellingen van het bedrijf, maar wanneer je het aan de kaak probeert te stellen bij de bestuurders, wordt je verzocht je twijfels te laten rusten. Het bedrijf kent de doelstelling al jaren, en hier vraagtekens bij zetten zal de sfeer en de eenheid in de organisatie in gevaar brengen, zo krijg je te horen.

Mijn broer leerde me tafeltennissen. Inmiddels denk ik dat we ongeveer op hetzelfde niveau zitten. Dus soms wint hij, soms win ik. In tafeltennissen zijn we ongeveer even goed (vind ik, we gaan dat binnenkort weer eens testen op zijn verzoek). Maar vroeger, want daar hebben we het over, was ik beter in verliezen. Dat betekende dat er een bepaalde mate van tact nodig was in de gevallen dat ik won. Het al te opzichtig etaleren van overwinnaarsvreugde werd (misschien terecht) niet gewaardeerd. Het metaspel moest dus voorzichtig gespeeld worden.

Als je een baan op minimuminkomen krijgt vanuit de bijstand, ga je er financieel niet altijd op vooruit. Ik ken veel met vluchtelingen die in 2015 vanuit Syrië en Eritrea naar Nederland zijn gekomen. Na een verblijf van ruim een jaar in het AZC hebben ze een verblijfsvergunning gekregen en leren nu de taal.  De meeste vluchtelingen willen niets liever dan een fulltimebaan of een eigen bedrijf. Maar ze moeten eerst stil zitten en wachten. ‘Wachten’ is zo ongeveer het eerste Nederlandse woord dat ze leren.

Het was wel een beetje een teleurstelling, dat blanco stemmen. Ik had gehoopt dat er een apart vakje “ik breng geen stem uit” op het stemformulier stond, dat ik met gefrustreerde halen donkerrood in kon kleuren. Of nog beter: dat er een vakje stond: “Ik wil dit referendum helemaal niet.” Maar niks van dit alles; ik moest helemaal niets inkleuren en een leeg stemformulier in de stembus doen.

Dit weekend warmde Syp Wynia in Elsevier zijn oude prakje op onder de vraag ‘Waarom slaan christenen altijd weer linksaf?’. "Hoe kon dat gebeuren, dat een van huis uit zo conservatieve partij als de ChristenUnie op cruciale thema’s zo links werd?” Tijd voor introspectie.

Hier in Limburg hebben wij geen provinciehuis, maar een heus gouvernement. Dit als erfenis van de militaire gouverneurs die hier ooit bestuurden. Aan de oever van de Maas ligt het er sprookjesachtig bij, zeker in panorama vanaf de Sint Pietersberg. Als ik daar hardloop bid ik soms stilletjes om een zetel voor de ChristenUnie bij de Statenverkiezingen van volgend jaar. Waarom?

Sinds de financiële crisis van 2018 zijn economen, beleidsmakers en ondernemers bezig met de vraag hoe we een nieuwe financiële catastrofe kunnen voorkomen. Een vraag die niet alleen relevant is voor de grote jongens, de banken, de hypotheekverstrekkers en toezichthouders. De economie was, en is nog steeds gericht op oneindige groei, zonder einde. Maar voor wie de moed nu weer in de schoenen zakt: er is hoop. Een donut kan ons economisch systeem weer gezond maken. 

De uitbreiding van vliegveld Lelystad is uitgesteld. Het is hartstikke mooi dat zulke dingen geregeld worden in Den Haag. Maar is dat nou nodig? Als je niet vliegt, is er ook geen groter vliegveld nodig. Mensen schijnen te wachten op een prijsverhoging voor ze beslissen om minder te vliegen. Alsof even naar Londen vliegen hen nu onverhoeds overkomt. Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid.

Onderzoek van de ChristenUnie Amersfoort toont aan: migrantenchristenen maken gemakkelijker contact met andere migranten dan met andere christenen. Migranten worden sneller welkom geheten op de werkvloer dan in een Nederlandse kerk. Onze gedeelde cultuur verbindt ons blijkbaar sterker dan onze gedeelde religie. Tijd voor verandering!

Ik ben een hartstochtelijk dierenliefhebber. Als klein meisje richtte ik al een club op voor mijn lievelingsdier, de kangoeroe. Mijn telefoon staat vol met foto’s van de golden retriever van mijn ouders. Natuurdocumentaires kijk ik liever niet, omdat ik zo’n medelijden heb met de beestjes die worden opgegeten door een roofdier.

Zouden juist christenpolitici niet begrip moeten hebben voor de eigenaardige manieren waarop ‘de gewone man’ soms
aan de politiek deelneemt? Deden hun 'kleine luyden' van weleer niet anders? Die vraagt stelt Wouter Beekers in zijn column voor 'Groen'.

Carmiggelt schreef: "Wie, zoals ik, behoort tot het niet gelovig, twijfelend volksdeel, kan namelijk onmogelijk gewaar worden wanneer en waarmee het wél gelovig, zeker wetend volksdeel wordt gekwetst."

Het rommelt rond de vrijheid van meningsuiting. Twittercensuur in Duitsland, Macron die in verkiezingstijd de sociale media wil controleren en een EU die miskleunt met ‘disinfo’ en onwelgevallig nieuws. Ook in Nederland hebben we een met ‘nepnieuws’ worstelende minister. Benauwende ontwikkelingen, want dit alles raakt aan onze grondrechten. Het vrije woord en vrije pers vormen de basis van onze democratie. ChristenUnie, spreek je alstublieft uit tegen overheidsinmenging in nieuwsstromen. En sticht vrede tussen links en rechts.

Vorige week begonnen we de maandagmiddagcolumn: elke week een nieuwe column met een prikkelende opinie. In deze tweede editie: voorzitter van ChristenUnie-jongerenorganisatie Perspectief, Jarin van der Zande, over de sleepwet.

Het Wetenschappelijk Instituut begint iets nieuws! De maandagmiddagcolumn. Elke week een prikkelende column op de WI-website door één van onze vaste columnisten. Elke week een stukje om op te kauwen. Noem het onze politieke weekopening. Vandaag de aftrap, door Mirjam Kosten.

De ChristenUnie kan zich beter niet meer als 'christelijk' afficheren, aldus theoloog Rikko Voorberg. WI-directeur Wouter Beekers reageert: 'de ChristenUnie is niet los van geloof verkrijgbaar'.

"Ik luister niet naar jou, want jij bent een Nederlander.” Zo reageerde een Turkse jongen toen Wouter Beekers hem vroeg de beker cola op te ruimen die de jongen had neergegooid. Conservatieven zullen op een dergelijke uitspraak een andere reactie hebben dan progressieven, elk vanuit hun overtuigingen. Maar van elkaars overtuigingen kunnen zij veel leren, betoogt Beekers. Over nationale trouw, bijvoorbeeld.

Is ‘christelijke politiek’ wel wenselijk? Het Christelijk Weekblad vroeg het onder anderen aan Wouter Beekers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie. Zijn boodschap: met je laten aanspreken op de Bijbel is niets mis.

Naar verwachting zal de komende maanden de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen langzaam maar zeker losbarsten. Nu zijn sommigen bang dat de ‘onderbuik’ daarin ook gaat spreken.

'Met de strenge benadering van bijstandsontvangers worden mensen niet opgevangen, maar de lucht in gekatapulteerd. Vervolgens komen ze hard naast het vangnet neer.' Op socialevraagstukken.nl pleiten Wouter Beekers en Jochem Westert voor rechtswaarborgen voor bijstandgerechtigden.

Wouter Beekers werd door socialevraagstukken.nl gevraagd in te gaan op een debat over de participatiesamenleving, tussen Jan Rotmans enerzijds en zijn collegae Evelien Tonkens en Jan Willem Duyvendak anderzijds. Hij is blij met de betrokkenheid van wetenschappers bij dit belangrijke politieke debat, maar waarschuwt ook. 'Die rol van wetenschappers is waardevol, maar ook beperkt. Bescheidenheid is hier gepast.'

'De participatiesamenleving biedt kansen, áls overheid, markt, kerk en samenleving coöpereren. Misschien moeten we dus meer spreken van een coöperatiemaatschappij dan een participatiesamenleving,' zegt WI-directeur Wouter Beekers in het protestants opiniemagazine Woord & Dienst.

De ChristenUnie zou de anti-shariamotie van CDA, SGP en VVD – een verbod van politieke partijen die de sharia willen invoeren in Nederland – niet moeten steunen. Dat schrijven Jurjen Dieleman (Denktank PerspectieF) en Geert Jan Spijker (WI ChristenUNie) vandaag in het ND.

Vandaag bespreekt de Tweede Kamer het rapport van de parlementaire enquêtecommissie over woningcorporaties. Ze zijn 'ver van huis' geraakt, zegt ook Wouter Beekers in zijn opiniestuk dat vandaag in Trouw verschijnt. 'Maar pas op: wanneer corporaties hun hok niet meer uit mogen is de huurder de dupe.'

De kritiek van werkgeversorganisaties op strengere hypotheekregels laat zien dat ze weinig hebben geleerd van de crisis, stelt Teunis Brand.

Ook ik heb 'Dorsvloer vol confetti' gezien. Met de levenslust van Katelijne. Tegenover haar nurkse ouders. En haar kinderlijke broer. Klem tussen de akelige reacties op zijn ‘moetje’. Die onmenselijke refo’s toch, die kwetsende, vreugdeloze vroomheid. Hoe zalig is het volk dat deze beklemmende wereld achter zich weet te laten – coming of age.

Met de participatiesamenleving legt de overheid steeds meer taken bij de burger neer. Maar als het gaat om het onderwijs, heeft zij moeite met loslaten. Geert Jan Spijker schreef er voor Volkskrant online een opiniestuk over.

De discussie over duurzaamheid beperkt zich veelal tot de opwekking van ‘groene’ energie – zoals wel of geen windmolenparken (NRC, 6 okt). Die noodzakelijke omslag van fossiel naar niet fossiel zal echter pas plaatsvinden als het winnen van olie en gas niet meer economisch rendabel is.

Een jaar geleden kondigde koning Willem-Alexander aan dat we in een nieuw tijdperk zijn beland. Ons land maakt een ontwikkeling door ‘van verzorgingsstaat naar participatiesamenleving’. Die stelling heeft een politieke discussie losgemaakt langs de gebruikelijke lijnen. Links nam het op voor de verzorgingsstaat, rechts voor de participatiesamenleving. Veel interessanter dan te blijven steken in tegenstellingen is te zoeken naar verbindingen. Dat vraagt wel een kritische reflectie op onze bestuurscultuur en –instituties. Wellicht biedt de zoektocht naar een nieuwe Ombudsman een kans.

Het Nederlandse voetbal staat ongedacht weer op de wereldkaart. Dat is aangename gespreksstof. Minder bekend is dat Nederland tot voor kort ook op duurzaamheidsgebied wereldwijd goed bekend stond.

Volksvertegenwoordigers van de CU en SGP leggen de verbondenheid met Israël vaak wel heel exclusief uit. Er zou, vanuit de kern van het evangelie, meer aandacht moeten zijn voor de slachtoffers onder de Palestijnen, aldus WI-directeur Wouter Beekers in het ND.

Pessimisme over de positie van christenen in samenleving en politiek is onterecht, stelt Robert van Putten.

Een interview met Roel Kuiper verscheen in het Reformatorisch Dagblad van zaterdag 15 maart 2014. Dit naar aanleiding van zijn bijdrage aan de nieuwe bundel 'Open voor God. Charles Taylor en christen-zijn in een seculiere tijd' (red. Hans Burger, Geert Jan Spijker).

Het gedachtegoed van de filosoof Charles Taylor vindt ook in Nederland weerklank. Vandaag wordt een bundel gepresenteerd die zijn boek Een seculiere tijd toegankelijk maakt voor een breder publiek.

Asielzoekers moeten we niet allereerst bezien als onwettig, maar als mensen die net als wijzelf bestemd zijn voor de eeuwigheid, aldus Wouter Beekers.

Rob Nijhoff en Jan Westert, respectievelijk medewerker en voorzitter van het Curatorium van het WI, reageren in een opinieartikel in het ND op het rapport van de Commissie Cnossen. "Te impliciete uitspraken leiden tot verwarring en stimuleren de cliché dat de ChristenUnie zich aanpast aan de tijdgeest, ‘net als het CDA’.", aldus de auteurs. "De kwestie vraag wel om een voorzichtige en prudente benadering."

Zaterdag 14 april vond het voorjaarscongres van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie plaats. Het thema van het congres, "macht en overtuiging", was aanleiding tot heftige discussies over het bedrijven van christelijke politiek. Stefan Paas wees op de waardevolle, maar bescheiden bijdrage die bij christelijke politiek past: "De tweede stem zingen, hoger moet je als christenen niet inzetten in de politiek."

De ChristenUnie in de regering, plus de normen en waarden van Balkenende – dat leidt tot grote vrees onder vijftig-plus seculieren. Verlichtingsfundamentalisten, ook wie zich zo niet willen noemen, lijken bang opeens in God te moeten gaan geloven, liefst op de wijze van de mannenbroeders. Angst voor dwang dus, voor bevoogding, of althans voor verminderde keuzevrijheid. Hieronder laat ik zien dat ook Paars vanuit een aantal overtuigingen de samenleving heeft ingericht. Dat ging via Kamermeerderheden, en zo zal dat ook gaan onder Balkenende IV. De kwaliteit van democratie ligt in het zoeken van een zo breed mogelijk draagvlak, zonder minderheden bij voorbaat als achterlijk te bestempelen, of meerderheden als dwingend of bevoogdend.

Sinds 1990 is het rijksbeleid gericht op kwaliteitsverbetering van de brandweerorganisatie. In onze samenleving nemen de risico´s, maar ook de complexiteit en de kwetsbaarheid in hoge mate toe. Evaluaties van rampen en zware ongevallen tonen steeds weer aan dat de organisaties van de hulpverleningsdiensten, waaronder de brandweer, verbeterd moet worden.

De laatste jaren is er in ons land meer toenadering tussen de vanouds gescheiden circuits van het jeugdbeleid en het onderwijsbeleid. Dat is een goede ontwikkeling. Belangrijk daarbij is dat aan een geïntegreerde visie op beiden, een positiebepaling voorafgaat: welke rolverdeling willen we in ons land tussen de (lokale) overheid, de scholen en de ouders als het gaat om de jeugd? De grilligheid van het recente beleid op het gebied van kinderopvang en de gevolgen daarvan voor de positie van de gemeenten, zijn het resultaat van een gebrek aan een consistente visie op deze verantwoordelijkheidsverdeling.

Veiligheid is al vele jaren een belangrijk aandachtsveld in de lokale politiek. Het onderwerp staat in de verkiezingsprogramma’s van veel partijen dan ook hoog op de agenda. Was aanvankelijk veel voorkomende kleine criminaliteit de aanjager van de veiligheidsdiscussie, de laatste jaren wordt het veiligheidsdebat gevoed door zware calamiteiten en van nog recentere datum: door terrorisme dreigingen.

Op 7 maart 2006 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. In het grootste deel van de 458 gemeenten in Nederland zullen politieke partijen de strijd om de gunst van de kiezer weer aangaan. In 196 gemeenten doet de ChristenUnie daar volop aan mee.

Er vindt een stevige bezinning plaats op het begrip solidariteit. In dat woord vat ik ook het mooiere woord ‘naastenliefde’ en gemeenschap. Onlangs verscheen de uitgave “Over de Schutting”, op weg naar nieuwe solidariteit. Eerder pleitte minister-president Balkenende voor de participatiemaatschappij in plaats van de huidige verzorgingsstaat. Het christelijk sociaal congres was ingericht rond dit thema. Het gezamenlijk bestaan van mensen in onze samenleving vraagt nieuwe aandacht. In kerkelijke termen ligt meer aandacht voor het priesterschap en de gemeenschap der heiligen in het verlengde van deze wending in het denken over de verzorgingsstaat.

In het Westen leidt de onstuitbare opkomst van China tot ongemakkelijke vragen: wordt dit de eeuw van China? Gaat China de internationale spelregels naar zijn hand zetten? Is in tijden van economische crisis doortastend leiderschap naar Aziatische snit beter dan de besluiteloosheid en verdeeldheid van Westerse democratieën? Het antwoord van deze bijdrage luidt “nee”. Maar: dat is nog geen reden voor opluchting voor de rest van de wereld.