Berichten over Arbeidsmigratie

In een maatschappij waarin er wordt verondersteld dat mensen beslissingen nemen op basis van economische overwegingen, is er momenteel een bizar fenomeen zichtbaar. Terwijl asielzoekerscentra vol zitten met potentiële arbeidskrachten worden net aangekomen oorlogsvluchtelingen uit Oekraïne direct aan werk geholpen.

Rotterdam kent prachtige parken. Een stukje natuur in de stad om van te genieten en te recreëren. Maar wie goed kijkt ziet ook iets anders. Tentjes, slaapzakken en persoonlijke eigendommen. En ‘s avonds mensen die de beschutting opzoeken om te kunnen slapen. Het park als een plek om te overleven. Het zijn voor een groot deel arbeidsmigranten. Toen zij naar ons land kwamen werd hen niet alleen een baan, maar ook een huis beloofd. Maar het verlies van een baan betekende in de praktijk vaak ook verlies van huisvesting. Zo werd die belofte gebroken. 

En het universele mensenrecht op onderdak dan? Die belofte geldt in ons land niet voor iedereen. In het ambtelijke jargon worden deze mensen namelijk ‘niet rechthebbenden’ genoemd. Maar hoezo eigenlijk?

Het valt mij op dat we, als het gaat om migratie, nauwelijks meer ergens van opkijken. Misschien kent u die ervaring. Een stroom aan mediaberichten stelt vrijwel wekelijks situaties van overlast en onrecht tegen migranten in Europa aan de kaak. De Europese aanpak van migratie sleept zich ondertussen van de ene crisis naar de andere. Hoopvolle én ook nog eens realistische oplossingen lijken heel ver weg. 

Beleid op arbeidsmigratie werkt pas echt als we zowel christelijke idealen als een pragmatische aanpak nastreven. Dat is wat Laurens Wijmenga bepleit in zijn nieuwe essay 'Een goed verhaal over arbeidsmigratie'.