Berichten over defensie

Sinds ik een paar jaar geleden begon als onderzoeker voor Defensie, heb ik me regelmatig afgevraagd of ik ‘goed’ werk doe. In mijn werk houd ik me bezig met het verbeteren van de inzet van het materieel en de mensen van Defensie. Om sneller, slimmer en beter te reageren dan de tegenstander. In veel gevallen gaat dit om het verschil tussen leven of dood. Tussen jouw leven of dat van de tegenstander. Het Bijbelse gebod ‘Heb uw vijanden lief’ zet mij vaak aan het denken. Is een sterke krijgsmacht wel een goed doel?

Begin deze maand verscheen de nieuwe Defensienota. Bovenop de drie miljard die dit kabinet al structureel extra zou investeren in de krijgsmacht komt nog eens twee miljard euro. De omvang en de haast van de investeringen zijn duidelijk ingegeven door de Russische invasie van Oekraïne en genieten brede steun in de Kamer. Maar deze investeringen zijn niet het antwoord op deze crisis.

De Meidagen van 1940 zijn een herinnering waar vermoedelijk elke Nederlander een ongemakkelijk gevoel bij krijgt. Zelfs ik, terwijl het mijn opa was die op de Grebbeberg lag. Henk Valk schreef in zijn column dat de toenmalige gebeurtenissen een waarschuwing bevatten voor nu. Dat ben ik met hem eens. Toch deel ik zijn conclusie niet.

Misschien heb ik wel een tweede-generatie oorlogstrauma. De laatste jaren besef ik mij hoe mijn wereldbeeld gestempeld is door de Tweede Wereldoorlog. Ik ben opgegroeid met de verhalen van mijn ouders en grootouders over die oorlog. Ik las er boeken over. Uit die verhalen begreep ik dat de staat van onze defensie slecht was. Dat Nederland in de meidagen van 1940 overrompeld werd en in slechts vijf dagen op de knieën gedwongen. Het feit dat we daarna vijf jaar onder bezetting leefden van het meest kwaadaardige regime uit de geschiedenis, heeft mij angst aangejaagd.