Wie de verhalen over Jezus leest, is al snel onder de indruk van zijn betrokkenheid op de mensen om hem heen – en de kwetsbaren in het bijzonder. Zou dit zich niet vertalen in actief bijdragen aan de samenleving, bijvoorbeeld door met woord en daad aanwezig te zijn in de buurt? 

Een concreet plan uit het Rotterdamse initiatiefvoorstel is het principe van cofinanciering. Cofinanciering houdt in dat sociale initiatieven niet volledig door de overheid worden bekostigd, maar dat er altijd ook een bijdrage komt vanuit de samenleving zelf. Dit kan gaan om financiële middelen, maar ook om inzet van tijd, kennis en netwerken. Cofinanciering is in die zin geen last, maar een kans: ze laat zien dat maatschappelijke betrokkenheid verder gaat dan woorden en zich vertaalt in concrete inzet.  

Natuurlijk: de overheid blijft onmisbaar in het waarborgen van publieke voorzieningen. Maar zij kan de kracht van de samenleving versterken door in te zetten op gedeelde verantwoordelijkheid, door actief partnerschappen aan te gaan en zo samen de samenleving te steunen.  

Een samenleving die minder afhankelijk wil zijn van de overheid, moet dus bereid zijn echt verantwoordelijkheid te nemen. Dit vraagt niet alleen om beleidswijzigingen, maar vooral om een verandering in houding: van afwachten naar zelf initiatief nemen. Kerken en christelijke gemeenschappen hebben hierin een bijzondere roeping. Niet alleen door mooie woorden te spreken over naastenliefde en solidariteit, maar door die waarden concreet te maken in de praktijk. Dat betekent: bijdragen aan het welzijn van de samenleving, de handen uit de mouwen steken, én daar waar mogelijk ook financieel bijdragen aan het realiseren van sociale initiatieven. 

Zo bouwen we samen aan een samenleving die geworteld is in vertrouwen, verantwoordelijkheid en hoop.

Tjalling Vonk, fractievoorzitter ChristenUnie Rotterdam