Dat is de reden dat ik een aantal jaar geleden lid werd van deze partij. Tijdens de kabinetsdeelname. Ik zag ChristenUnie-politici die verantwoordelijkheid namen en vochten tegen onrecht. Een Gideonsbende, met de zwakkeren begaan. Die vechtlust zie ik nog steeds.

De Commissie Partijvisie, die zich bezint op de politieke toekomstagenda van de ChristenUnie, heeft in Groen een analyse gepubliceerd: ‘Huiswerk bij een jubileum’. Uit deze analyse zal een toekomstagenda voor de partij voortvloeien.

In de analyse van de commissie vind ik weinig aanknopingspunten voor een hoopvolle toekomstagenda terug. De analyse beging met een, nogal zelfkritische, terugblik op de kabinetsdeelnames. Door deze kabinetsdeelnames wist de partij (volgens de commissie) met moeite beleid te maken dat daden bij woorden wist te voegen en kon men niet altijd ‘’kleur op de wangen’’ houden.

Er worden termen gebruikt als ‘’progressivisme’’, ‘’libertijnse agenda van individuele vrijheden’’ en ‘’neoliberalisme’’, zonder dat deze verder gedefinieerd worden. Ik vraag me ondertussen af of ik nog wel iets over de hoopvolle christelijk-sociale agenda zal gaan lezen. Terwijl de commissie in haar artikel allerlei ontwikkelingen analyseert, haak ik teleurgesteld af. Ik lees waar de partij de fout in gegaan is en dat we thema’s anders zouden moeten aanvliegen. Daar blijft het eigenlijk bij.

Een hoopvol overstijgend verhaal ontbreekt.

Wat christelijk-sociale politiek met een toekomstagenda van hoop in onze ‘verweesde’ samenleving kan betekenen, heb ik niet gelezen. Als dat ontbreekt, is de analyse van de Commissie Partij-visie er één uit velen. Ik juich het idee van een toekomstagenda van toe. De blik moet weer naar voren. Maar is dit dan het fundament waar we op gaan bouwen?

Pieter van Daalen is bestuurslid van PerspectieF en commissielid voor de ChristenUnie in Leeuwarden.