Het kabinet hield daar een ´heidag’. In de zomerzon deden de toegestroomde media verslag van een PR-moment waarin een ander gezicht van onze regeerploeg moest worden getoond. Ministers in kleurig smart casual, veel schoudergeklop en een jolige sfeer: ‘Even lachen nu jongens!’ Sportmetaforen werden van stal gehaald: ‘Dit is het kleedkamermoment, de tweede helft gaat zo beginnen’. Nederland als een vrolijk geleid bedrijf waar het gezellig is aan de top. Goedgemutst gaan we uitdagingen aan. Die uitdagingen ‘managen’ we. En dat doen we samen.

Wij, dat zijn dan de blanke, gezonde hoogopgeleiden met een middeninkomen - of meer. Kids op hockey of voetbal. Op het bordes van hotel ‘Bos en Ven’ geen bezorgde ouderen, bijstandsmoeders of boze blanke burgers. ‘Wat zullen deze mensen denken als ze deze beelden zien?’ zo vroeg ik mij af. Vermoedelijk dat dit kabinet bestaat uit carrièremakers die hun wereld niet begrijpen. Geen wonder dat men extreme politieke partijen opzoekt. Geen wonder dat een politieke onderstroom voelbaar is naar autocratisch leiderschap.                                                

Oisterwijk was geen toevallige keuze. Vijfenzeventig jaar geleden hield het oorlogskabinet er haar eerste vergadering op pas bevrijd Nederlands grondgebied. Het contrast met de heidag van Rutte cs. had niet groter gekund. De zwart-wit foto’s van toen tonen besnorde mannen - dat wel - in driedelig pak. Niemand die lacht. Daar was ook geen reden toe. Nederland was grotendeels bezet gebied. Het land lag in puin. De schappen van de winkels waren leeg en Nederland was bankroet. In al deze ellende en chaos straalt het kabinet gezag uit. Dat was wat ons land nodig had. Een vrolijke heidag zou niet zijn geaccepteerd.

We zijn nu in oorlog met corona, aldus de Franse president Macron. In deze moeilijke tijden hoop ik op leiders die, zoals minister Bruno Bruins, het ministerschap niet lichtzinnig opvatten. En ik word tot nu toe niet teleurgesteld. Maar het kan nog beter. Kabinet, ga eens naar de bezorgde burgers in ons land toe. En laat dan die flauwe grappen (‘we kunnen nog 10 jaar poepen mevrouw’) thuis. Want werken voor de Kroon is een serieuze zaak.

Laurens Wijmenga werkt bij het Wetenschappelijk Instituut en kan weken overleven op koffie, boeken en falafel.