Zelfs in de diepste duisternis breken zonnestralen door het wolkendek. Stralen die ons anders wellicht nooit hadden bereikt. Ik moet denken aan een memorabele scène in de film Schindler’s list, waar gettobewoners zich al kletsend warmen bij een vuurkorf. Arm en rijk, jong en oud, rechtvaardigen en boeven nemen de tijd voor een grap en grol. Wanneer deden we dit voor het laatst, zo vragen ze zich af? In crises komt vaak het slechte, maar soms ook het goede in de mens naar boven.

Zo is het ook bij Corona. Steden worden stilgelegd, congressen worden afgezegd en vakanties massaal gecanceld. De aandelen van vliegmaatschappijen maken een vrije val.  Maar hoe erg is dat nou eigenlijk?

De wereld draait steeds sneller, zo stelt de Duitse filosoof Hartmut Rosa. En waar tollen we heen? Volgens velen richting het einde. Grondstoffen raken op, soorten sterven uit en steeds meer plekken op de wereld dreigen onleefbaar te worden. Velen houden het steeds hogere tempo van de ratrace naar rijkdom en geluk niet meer vol. De afvallers belanden op de sofa van de psychiater, de kaartenbak van de sociale dienst of in een kamp op een Grieks eiland.

We leven in tijden van extremen en we weten het, zo sprak Roel Kuiper onlangs tijdens de Groenlezing. In dit licht is het wellicht niet erg dat we even worden stil gezet, al is de reden minder fijn. Misschien is het wel de enige manier. Beschavingen groeien, floreren en gaan ten onder, constateerde geschiedfilosoof Oswald Spengler. Zijn er beschavingen die het pad naar hun ondergang wisten om te buigen?

Het einde is onvermijdelijk, maar dat is geen reden voor droefheid. Uit de puinhopen van de ondergang ontstaat gelukkig altijd weer iets nieuws. Een nieuwe levensstijl, een andere economie en samenleving wellicht.

Dus als de corona griep jouw stad of dorp bereikt, raak dan niet in paniek. Luister braaf naar de autoriteiten. Zonder jezelf af, annuleer je vakantie en drukke afspraken. En neem eens even de tijd. Voor rust, een goed boek, voor verstilling en vertraging. Of een goed biertje. Laten we er van genieten, zo lang het duurt.

Laurens Wijmenga werkt bij het Wetenschappelijk Instituut en kan weken overleven op koffie, boeken en falafel.

Tot volgende week!