We leven in een klein land met vrij veel mensen, dus botsende belangen zijn onvermijdelijk. Het poldermodel is prachtig, maar het zal geen definitieve oplossing bieden als het gaat om maatregelen tegen klimaatverandering. Ergens gaat het pijn doen. Je kunt namelijk niet tegelijkertijd meer huizen bouwen, de bijen de ruimte geven en de veestapels laten groeien op dezelfde oppervlakte. Er zijn geen maatregelen mogelijk waar iedereen mee kan leven. En als deze wel gevonden worden dan weet je dat ze net zo goed niet genomen hadden kunnen worden. De enige oplossing is dan ook dat er duidelijke keuzes worden gemaakt. Of het nu sanering van de veestapel is, een blijvende stop op bouwprojecten of een ander besluit.

De mensen en bedrijven die het direct treffen zullen gecompenseerd moeten worden. Dat gaat miljarden kosten en dat bedrag moet ergens vandaan komen. Oftewel: we gaan dit allemaal voelen. We kunnen allemaal een bijdrage leveren door in ons eigen leven stappen te zetten. Niks op tegen, integendeel zelfs, maar het zal niet genoeg zijn. De grootste bijdrage leveren we door in te leveren en te accepteren dat maatregelen pijn gaan doen. Dat geldt voor de architect, boer, chauffeur, directeur of wie dan ook.

Onlangs hoorde ik een bestuurder zeggen dat draagvlak de vluchtheuvel is voor bange bestuurders. Sta je voor een lastige keuze dan kun je als bestuurder of politicus altijd nog zeggen dat er geen draagvlak voor is, en weg is het probleem. Dat gaat in dit geval niet werken. Breed draagvlak voor maatregelen tegen klimaatverandering zal er niet zijn, het probleem blijft. Ik hoop dat bestuurders en politici ‘klimaatgekkies’ durven te zijn en lastige maatregelen gaan nemen. En dat wij allemaal niet kijken naar ons eigen belang op korte termijn, maar naar het grotere belang op lange termijn. Niet omdat het fijn is, maar omdat het nodig is.