Het is de misser die we binnen de ChristenUnie nog te vaak maken: te veel focus op het uitstappen en te weinig op het instappen. Instappen in dat nieuwe leven. Recent maakte het kabinet bij de publicatie van de Voorjaarsnota bekend miljoenen extra uit te trekken voor de zogenaamde RUPS-programma’s. Deze uitstapprogramma’s voor prostituees zijn in de praktijk vooral een langdurige, doch broodnodige investering in gesprek, pastoraal werk, bezoeken, onderzoek, etc. Maar wat mij betreft, is dat pas de helft van het hele verhaal.v

Het debat rondom Europa werd voornamelijk gevoerd op twee flanken. Aan de ene kant waren er partijen als PVV, Forum voor Democratie en, vooruit, Jezus Leeft die uit de Europese Unie willen. Een #Nexit. Aan de andere kant vlogen op mijn social media de advertenties van D66 voorbij. Deze gingen over meer en meer Europa. De laatste dagen voor de verkiezingen hoorden we het geluid van de zelfbenoemde middenpartijen nog even: we blijven in de EU, maar de invloed vanuit Brussel moet beperkt blijven. Na de eerste exitpoll werd duidelijk dat PvdA de sterkste boodschap had voor Nederland: een Nederlander kan de baas van Europa worden!

Ontlasting moet deel worden van onze economie. En dat moeten we in Europa regelen.

We moeten het even hebben over het ‘moreel kompas’. De afgelopen weken beriepen de nodige politici zich op het hunne nadat ze in het nauw waren geraakt over hun (declaratie)gedrag. De afgekloven beeldspraak vergeven we ze maar even.

Het 100-jarig jubileum van de pacificatie van 1917 ligt nu twee jaar achter ons. Het lijkt er steeds meer op dat we het heuglijke einde van de schoolstrijd herdenken door ons met volle kracht te storten in een herhaling ervan. Nieuwe tijden geven nieuwe problemen. Zo is er terechte zorg over scholen als het Haga-lyceum, waar de letter van de wet (onderwijsvrijheid) lijkt te worden gebruikt om de geest van de wet (opvoeden tot bij deze samenleving betrokken burgers) te ondermijnen.

‘Hier in Limburg hebben wij geen provinciehuis, maar een heus gouvernement. Aan de oever van de Maas ligt het er sprookjesachtig bij, zeker in panorama vanaf de Sint Pietersberg. Als ik daar hardloop, bid ik soms stilletjes om een zetel voor de ChristenUnie bij de Statenverkiezingen van volgend jaar.’

De zomervakantie komt er weer aan. Voor de meeste mensen is dat een plezierig vooruitzicht. Lekker op vakantie. Misschien wel met familie. De vakantiereis van komende zomer zal echter niet voor iedereen even gelukkig uitpakken. Ik denk dan aan vrouwen en kinderen die over de grens meegenomen worden, hun paspoort en andere papieren moeten afstaan en vervolgens zonder rechten, documenten en hulp komen te zitten. Vaak gaat het om jonge vrouwen die te ‘Westers’ worden of weigeren vrijwillig met een partner te trouwen die in het land van herkomst woont.

Afgelopen zaterdag was ik te gast bij het Henri Veldhuis Symposium van The Rights Forum. Het was voor mij de eerste keer dat ik als voorzitter van PerspectieF zou gaan spreken of debatteren over het Israël-Palestina conflict.

Even gechargeerd: er zijn mensen die bang zijn dat onze cultuur ten onder gaat (aan islamisering bijvoorbeeld) en er zijn mensen die bang zijn dat de wereld door klimaatverandering onleefbaar wordt. Er zijn ook nog de pechvogels die bang zijn voor allebei; mijn indruk is dat die soort er niet zoveel is. Misschien is ons brein maar bedraad voor één doemscenario tegelijk.