Kijk, je kunt moeilijk van nieuwkomers vragen onze cultuur van gelijkheid en gelijkwaardigheid te omarmen, als je hen zelf wegzet als achterlijke, tweederangs burgers. Ik heb wat dat betreft wel bewondering voor mensen als Sylvana Simons die hun nek uitsteken om dit probleem aan te kaarten en met nieuwe politieke bewegingen een dikke streep zetten onder het eerste artikel van onze grondwet. In Rotterdam hebben we nu al vijf jaar het islamitisch geïnspireerde NIDA en in Den Haag gaat de geschiedenis van de Islam Democraten nog verder terug.

Met de oprichting van DENK lijkt deze beweging landelijk door te breken. In een kleine vijftien gemeenten deed de partij mee, met toch wel enig electoraal succes. En de partij was erop gebrand het succes om te zetten in coalitiedeelname. Partijleider Tunahan Kuzu werd in maart in Rotterdam met voorkeursstemmen gekozen. Hij accepteerde zijn zetel: ‘om te zorgen voor een mooie coalitie’, ‘voor een stad van verbinding’. Onder het motto ‘Denkend aan Nederland’ droomt de partij van een ‘verdraagzame samenleving, waarin wij elkaar accepteren’.

Tja, geen woorden, maar daden, zeggen we dan in Rotterdam. En wat als die mooie woorden gepaard gaan met het beschimpen van collega politici, soms in hun gezicht, vaak achter hun rug? Als je op social media je achterban rustig bij elkaar verzint, als die nog niet groot genoeg is? Als je uitspreekt dat Nederlanders die zich niet meer thuis voelen in bepaalde wijken maar moeten oprotten? Is het dan echt verbazingwekkend dat het nergens tot een samenwerking komt?

Vaderlandsliefde is iets prachtigs, maar ze moet wel van twee kanten komen. Je kunt natuurlijk altijd blijven hangen in het tekort van de ander. Maar ik zie het graag als een uitnodiging.

De vaderlandsliefde moet wel van twee kanten komen, maar dan is zij ook iets prachtigs.


Dr. Wouter Beekers is directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie