Het #dividenddebat met de ‘vergeten’ memo’s wekte afgelopen week weinig vertrouwen. Nog zorgwekkender zijn de achtergehouden memo’s waaruit bleek dat het salafisme groeit in Nederland, mede door buitenlandse financiering. Maar ik denk dat vooral de persoonlijke missers van politici het vertrouwen in de politiek ondermijnen, want ‘dat soort mensen’ maakt voor ons immers vele keuzes. Wat kan de ChristenUnie daaraan doen?

Mijn broer leerde me tafeltennissen. Inmiddels denk ik dat we ongeveer op hetzelfde niveau zitten. Dus soms wint hij, soms win ik. In tafeltennissen zijn we ongeveer even goed (vind ik, we gaan dat binnenkort weer eens testen op zijn verzoek). Maar vroeger, want daar hebben we het over, was ik beter in verliezen. Dat betekende dat er een bepaalde mate van tact nodig was in de gevallen dat ik won. Het al te opzichtig etaleren van overwinnaarsvreugde werd (misschien terecht) niet gewaardeerd. Het metaspel moest dus voorzichtig gespeeld worden.

Het was wel een beetje een teleurstelling, dat blanco stemmen. Ik had gehoopt dat er een apart vakje “ik breng geen stem uit” op het stemformulier stond, dat ik met gefrustreerde halen donkerrood in kon kleuren. Of nog beter: dat er een vakje stond: “Ik wil dit referendum helemaal niet.” Maar niks van dit alles; ik moest helemaal niets inkleuren en een leeg stemformulier in de stembus doen.

Het Wetenschappelijk Instituut begint iets nieuws! De maandagmiddagcolumn. Elke week een prikkelende column op de WI-website door één van onze vaste columnisten. Elke week een stukje om op te kauwen. Noem het onze politieke weekopening. Vandaag de aftrap, door Mirjam Kosten.

Utopieën roepen bij velen associaties op met fata morgana’s, in bloed gedrenkte revoluties en totalitaire staatssystemen. Zeker onder erfgenamen van een politieke beweging die zichzelf definieerde als antirevolutionair, worden al te idealistische visies op de samenleving al snel met meer dan een klein beetje argwaan bekeken. Een sprekend voorbeeld is de Groenlezing ‘Tegen de utopie, het Evangelie’ (2006) van Gerard den Hertog. In deze tijd van cynisme en populisme is echter ook een hartstochtelijk pleidooi te houden voor juist meer utopisch denken in christelijke politiek. Dat pleidooi wil ik op deze plek voeren.

Vorig jaar was ‘t 500 jaar geleden dat Thomas More zijn beroemde Utopia schreef. In dit al snel wereldberoemde traktaat neemt de Engelse humanist de Engelse samenleving onder vuur vanwege corruptie en tirannie. In het tweede deel schetst hij zijn ideale samenleving, zonder privébezit en zonder overbodige luxe. Een soort socialisme avant la lettre.

Over hoop wordt vandaag de dag veel gesproken. Er verschijnen artikelen over hoop, er worden congressen over hoop georganiseerd en ook wordt onderzoek gedaan naar hoop. De politiek is hierop geen uitzondering. Neem alleen al de boeken die lijststrekkers in aanloop naar de verkiezingen hebben geschreven: Tegen cynisme (Sybrand Buma), Optimist in de politiek (Alexander Pechtold), Hoop voor een verdeeld land (Gert-Jan Segers). Allemaal titels die verwijzen naar gevoelens van hoop en wanhoop. Waarin verschilt hoop van optimisme? Welke rol speelt hoop in de politiek?